هرساله شعاری برای جشنواره فیلم کودک انتخاب می‌شود که متاثر از مؤلفه‌های اجتماعی و سیاسی و به‌طور کلی فضای عمومی جامعه است. بر این اساس، با تعیین و تصویب برنامه‌های جنبی و برنامه‌های مردمی در شورای عالی سیاست‌گذاری این جشنواره، شعار «پروانه‌های مقاومت در شهر زندگی» به‌عنوان شعار جشنواره امسال معرفی شد.
باید یک دفتر یا دبیرخانه دائمی برای انتخاب سالانه فیلم اسکار راه‌اندازی شود که فیلم‌ها را در طول سال رصد کنند و آنهایی که از ویژگی‌ها و ظرفیت لازم برخوردارند، معرفی کنند تا امکان اکران و شرایط لازمی که برای نمایش آن لازم است فراهم شود و اینطور نباشد فیلمی که شایستگی انتخاب دارد به دلیل مشکلات و محدودیت‌های اکران و نمایش، نتواند برای ارسال به اسکار انتخاب شود. سینمای ما مثل گذشته از نظر فیلم‌های خوب غنی نیست.
در دهه ۱۹۳۰ نوعی از کمدی در سینمای آمریکا باب شد که به آن «کمدی اسکروبال» می‌گویند. این زیرژانر کمدی رمانتیک محصول دوران رکود اقتصادی و اوضاع نابسامان مردم آمریکا در آن روزها بود. فیلم‌های اسکروبال روابط عاشقانه‌ای را نشان می‌دادند که در آن با شخصیت زن جسوری روبه‌رو بودیم که قدرت‌طلبی مردانه را به چالش می‌کشید.
با استقرار دولت جدید و انتخاب سیدعباس صالحی به‌عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد، روزنه امیدی در دل اهالی سینما ایجاد شد تا با انتخاب مدیرانی جدید و سینماشناس‌تر و تغییر در سیاست‌گذاری‌ها، ریل‌گذاری تازه و راهگشاتری صورت بگیرد یا دست‌کم قطار سینما به همان ریل قبلی خود برگردد تا حداقل شاهد تداوم مسیری که در چند سال اخیر طی شده، نباشیم.
در خبرها آمده بود که طبقه ششم مجتمع تجاری، فرهنگی چارسو تبدیل به نمایشگاه محصولات تجاری می‌شود و دیگر در اختیار سینمادوستان نخواهد بود. این خود نشانی نمادین از حاشیه بودن فرهنگ و هنر و تقدم تجارت و سود بر سینماست.
سینمای ضدجنگ در ستایش صلح است، در ستایش گفتوگو، همدلی و انسانیت. همچنین در دفاع از انسان. اگر فیلم‌های جنگی در ستایش میهنپرستی و قهرمانیهای جنگ هستند، فیلم‌های ضدجنگ به وحشت و ویرانی حاصل از جنگ میپردازند.
اینکه شاهد تولید برخی کمدی‌های نازل و سطحی هستیم حاصل همین سیاست‌گذاری‌های یکسویه و نظارتی است که سلیقه خود را بر نظام تولید در سینما سلطه می‌دهد. نمی‌خواهم بگویم همه این آثار بد و سطحی هستند اما وقتی فضا و امکانات برای جوان‌های بااستعدادی که حرفی تازه در سینما دارند فراهم نیست، نمی‌توان انتظار شاهکار داشت. دولت جدید نام خودش را دولت وفاق گذاشته است اما نباید این فقط وفاق بین سیاستمداران باشد. وفاق باید بین لایه‌های مختلف اجتماعی هم رخ دهد ازجمله در سینما. آنچه حال سینما را خوب می‌کند وفاق سینماگران است، نه وفاق سیاستمداران.
کتاب «نیلوفر و مرداب» به چاپ بیست‌ونهم رسیده و این نشان می‌دهد، مخاطب ایرانی در پی فهم و مهارت برای درک و کم‌کردن رنج‌های زیست است. در سال‌های اخیر کتاب‌هایی در میانه فلسفه و روانشناسی اگزیستانسیال منتشر شده که تلاش می‌کنند در خوانش‌های روانکاوانه به درک عمیق‌تری از تجربه رنج در زندگی مدرن امروزی بپردازند. رویکردی که از طریق جست‌وجوی معنا به دنبال التیام بخشیدن رنج‌هاست. «تیچ نات هان» اما در «نیلوفر و مرداب»، فراتر از رویکرد بنیامین فرانکل در کتاب «انسان در جست‌وجوی معنا» رفته تا هنر دگرگون کردن رنج‌ها را با الهام از آمیزه‌های بودایی روایت کرده، راهکارهایی مناسب برای کنار آمدن با رنج و مشکلات ارائه کند و مخاطب را به سوی زندگی شاد سوق دهد.
هنوز تکلیف ساترا و اساساً نهادهای نظارتی با حرکات موزون در فیلم‌ها و سریال‌ها روشن نیست و میزانی ناموزون دارد. برخورد قضایی با سحر دولتشاهی به‌خاطر رقص در سکانسی از سریال «داریوش»، یکی از عجیب‌ترین مواجهه‌های نهاد قدرت با هنر بود. به‌نظر می‌رسد بیش از آنکه بازیگر به‌عنوان متهم فراخوانده شود، خود اتهام سرشار از ابهام است.
این روزها که مضراب ابتذال بر صحنه تئاتر زخمه می‌زند، تماشای اجرایی تازه از نمایشنامه «کالیگولا»، اثر آلبر کامو، به کارگردانی رویا اسدی و طراحی و بازی میکائیل شهرستانی و شاگردانش در سالن استاد سمندریان ایرانشهر، مرهمی بر این زخم است و البته پالایش حال در این زمانه ملال و دلمردگی. کالیگولا، در مواجهه با مرگ معشوقه‌اش دگرگون می‌شود.
