در شرایط کنونی سینمای ایران از جامعه عقب افتاده و دچار روزمرگی شده اما قابلیت و ظرفیتش را برای بازسازی، دگردیسی و احیای خود از دست نداده است. اتفاقاً در این شرایط به حضور فیلمسازان جوان خلاق و صاحب ایده نیاز داریم تا سینما را با جامعه مماس کرده و قدرت بیانگری و روایتگری را به آن بازگردانند.
کتاب نوشتن درباره خود کتاب و کتاب‌خوانی هم نوعی خاطره‌بازی با آنهاست، هم شکلی از جستارنویسی درباره کتاب.
سینمای فرزاد موتمن را باید در ذیل نوعی تجربه‌گرایی مضمونی و تنوع ژانری معنا کرد.
درست است جشن حافظ یک دورهمی سینمایی هم است که موجب همدلی و همبستگی هنرمندانه می‌شود اما نباید به یک مهمانی سینمایی تقلیل یابد. میراث‌داران علی معلم نباید فراموش کنند که جشن حافظ باید شب شاخص‌های سینمایی باشد، نه‌فقط شبی شاد برای سینماگران.
در دنیای امروز که عکس و فیلم و تصویر، زیست-جهان انسان و زندگی روزمره او را تسخیر کرده است، تصاویر به بخشی از تجربه زیسته انسان مدرن تبدیل شده که نیاز به فهم آن را ضروری می‌کند. چنانکه به‌تدریج مطالعات بصری اهمیت یافت و در کانون تحقیق و پژوهش‌های آکادمیک و علمی قرار گرفت.
این فقط پدرها در خانه نیستند که به تماشای اخبار علاقه دارند اساساً یکی از مهمترین کارکردها، بخش خبری این رسانه است و لذت شنیدن اخبار بدون شک کمتر از تماشای فیلم و سریال نیست؛
«مقیمان ناکجا» قصه‌ای است که شهاب حسینی از روی نمایشنامه «مهمان‌سرای دو دنیا»، اثر اریک امانوئل اشمیت اقتباس کرده که از حیث فرمی می‌توان آن را شکلی از تله‌تئاتر دانست.
تغییر ریاست سازمان سینمایی در برهه‌ای از تاریخ معاصر رخ داد که تحولات و رخدادهای اجتماعی و سیاسی چند سال اخیر، شمایل تازه‌ای از واقعیت سینمای ایران ترسیم کرد و درواقع به موازات این تحولات، سینمای ایران هم دچار دگردیسی و برساختگی هویتی تازه‌ای شد که شباهتی به دوران پیش از خود ندارد.
شاید هیچ زمانی مثل اکنون در جامعه ما میل به نوستالژی و تجربه‌های آن به یک کنش جمعی تبدیل نشده بود.
قصه درباره ابراهیم، بازیگر تئاتر است که در نقش هملت، صحنه را ترک می‌کند و به دنبال یافتن معجزه، راهى زادگاه خود یزد می‌شود.
