نگاه خارجی

آنچه در این ستون می‌خوانید، دیدگاه‌های رسانه‌‌های خارجی است که صرفا جهت اطلاع‌رسانی منتشر می‌شود و این دیدگاه‌ها موضع روزنامه «هم‌میهن» نیست.

ضربه به سازمان مجاهدین خلق

مایک پنس، معاون سابق رئیس‌جمهور ایالات‌متحده، به فهرست بلندبالایی از مقامات سابق ایالات متحده پیوست که از شورای ملی مقاومت ایران، جبهه سیاسی فرقه سازمان مجاهدین خلق، حمایت کرده‌اند. پنس، در سخنرانی خود در رویداد مجاهدین خلق، از مجاهدین خلق به‌عنوان یک جایگزین «سکولار، دموکراتیک، غیرهسته‌ای» برای دولت فعلی در ایران استقبال کرده بود. در واقع، معاشقه پنس با مجاهدین خلق چیز جدیدی نیست. در سال 2021، او سازمان مجاهدین خلق را سازماندهی‌شده، کاملاً آماده، کاملاً شایسته و مورد حمایت مردمی برای تبدیل شدن به دولت جدید ایران توصیف کرد و در عین حال از مریم رجوی تمجید کرد. پنس، نیز مانند مایک پمپئو و جان بولتون، کهنه‌کارهای دیگر دولت ترامپ، دلبستگی به مجاهدین خلق را راهی برای نشان دادن جنگ‌طلبی او در قبال ایران می‌داند.
در 20 ژوئن، نیروهای امنیتی دولت آلبانی با حکم دادگاه عالی این کشور، به پایگاه مجاهدین خلق در این کشور که از آن با عنوان کمپ اشرف 3 یاد می‌شود، یورش بردند. مقامات آلبانیایی اعلام کردند که حمله به این پایگاه، به دلیل نقض مفاد قراردادی انجام شده که با میانجیگری ایالات متحده با مجاهدین خلق امضا شده و طبق آن به آنها اجازه اسکان مجدد در این کشور را می‌دهد. با این حال، بنا بر گزارش‌ها، مجاهدین خلق از حضور خود در آلبانی به‌عنوان پایگاهی برای فعالیت‌هایی از جمله، حملات سایبری علیه کشورهای ثالث (احتمالاً ایران) و ترولینگ آنلاین و آزار و اذیت بسیاری از مخالفان‌شان استفاده کردند. براساس گزارش‌های اولیه، مجاهدین خلق به‌شدت در برابر حمله آلبانیایی‌ها مقاومت کردند. هرج و مرج متعاقب این حمله، منجر به کشته شدن حداقل یک نفر و زخمی شدن ده‌ها نفر دیگر شده است. اینکه مجاهدین خلق باید در برابر اقدامات (کاملاً قانونی) مجری قانون کشوری که به آنها پناهندگی بشردوستانه داده است، مقاومت کند، به خودی خود سؤالاتی را در مورد اینکه تا چه حد ممکن است مجاهدین خلق به‌نوعی به یک «دولت در داخل دولت» تبدیل شده باشد، ایجاد می‌کند. هیچ دلیلی وجود ندارد که کشور مستقلی مانند آلبانی در قلمرو خود برخی مناطق تحت کنترل گروهی دیگر را تحمل کند. آن‌هم گروهی که لزوماً از قوانین ملی آلبانی تبعیت نمی‌کنند. عملیات در آلبانی در پی تصمیم فرانسه مبنی بر امتناع از صدور اجازه برای برگزاری همایشی توسط سازمان مجاهدین انجام گرفت. در واقع، فرانسوی‌ها مدت‌هاست که از سازمان مجاهدین به‌عنوان گروهی که حضورشان در این کشور هزینه‌های بیشتر نسبت به منافع‌اش دارد، ناراحت بودند. سازمان مجاهدین خلق و حامیان آمریکایی آن، مانند سناتور تد کروز (تگزاس)، فرانسه و آلبانی را به دلیل اینکه ظاهراً به خواست ایران عمل کرده‌اند، مورد انتقاد قرار دادند. این ادعایی پوچ است. در واقع، روابط دیپلماتیک بین آلبانی و ایران در سال 2022 پس از یک حمله سایبری مشکوک در مقیاس بزرگ علیه آلبانی قطع شد. بنابراین هرگونه تصوری از همکاری تهران-تیرانا بسیار بعید است. در مورد فرانسه، این کشور دلایل خاص خود را برای تعامل با ایران دارد: فرانسه امیدوار است که به‌نوعی پیمان هسته‌ای رو به مرگ را احیا کند، زندانیان فرانسوی باقی‌مانده در ایران را آزاد کند و ایران را متقاعد کند که حمایت خود از تجاوز روسیه به اوکراین را کنار بگذارد. به همین منظور، امانوئل مکرون اخیراً مستقیماً با رئیسی صحبت کرده است. تا زمانی که کانال‌های دیپلماتیک با تهران باز بماند، فعالیت‌های مجاهدین خلق در فرانسه مضر تلقی می‌شود.
واقعیت این است که مجاهدین خلق به‌طور فزاینده‌ای توسط بازیگران بین‌المللی و منطقه‌ای به‌عنوان یک پاشنه آشیل و نه یک دارایی، تلقی می‌شود. پس از حمله آلبانی به کمپ اشرف 3، وزارت امور خارجه ایالات متحده تاکید کرد که «ایالات متحده سازمان مجاهدین خلق را به‌عنوان یک جنبش اپوزیسیون دموکراتیک و قابل دوام که نماینده مردم ایران باشد، به حساب نمی‌آورد.» اگرچه این موضع به‌خودی‌خود موضع جدیدی نیست، اما ادبیات به‌کاررفته در آن، قوی‌تر از حد معمول بود. ممکن است این موضع ارتباطی با این واقعیت داشته باشد که ایالات متحده و ایران در حال حاضر به سمت نوعی توافق کاهش تنش حرکت می‌کنند که باعث می‌شود ایران در ازای کاهش محدود تحریم‌ها، محدودیت‌هایی را برای غنی‌سازی هسته‌ای خود اعمال کند.