دنیای وارونه سیاست

اینجا قرار است درباره عکس حرف بزنیم. اما هر چه به عکس نگاه می‌کنم نمی‌توانم با اتفاقاتی که در عالم واقع با آن روبه‌رو هستم تطبیقش ‌دهم. شما جای من. این عکس را به هر کسی که می‌خواهی نشان بده و بگو این خنده‌ و دوستی، این شوق و شگفتی، این وفاق و همدلی، این زبان بدن، این میمیک صورت و... آن چیزی نیست که فکرش را می‌کنید...

واقعیت این است که بعد از دیدن بعضی عکس‌ها می‌فهمم که حقیقتاً عکس همه واقعیت را بیان نمی‌کند. اصلاً انگاری کار ما نیست شناسایی راز مردان سیاسی، کار ما شاید این است که در انبوه گل سرخ شناور باشیم...

دنیای سیاست دنیای غریبی است. در این دنیا می‌شود بر لب خنده داشت ولی در دل نه. در این عالم قهر و آشتی چیزی فراتر از مفهوم رایج آن است. در جهان سیاست می‌شود چنان دست رقیبت را بفشاری که رد انگشتانت روی دستش بیفتد. در این عرصه رقیب دیروز یک‌شبه رفیق گرمابه و گلستان می‌شود.

در این میدان می‌شود امروز مشروطه‌خواه بود و فردایش مستبد شد. اینجا همان جایی است که آقای قالیباف چند روز قبل از ثبت‌نام در انتخابات ریاست‌جمهوری در جمع مجلسیان قول می‌دهد و قرار می‌کند که سودای ریاست‌جمهوری ندارد و چند روز بعد بار تکلیف بر دوشش سنگینی می‌کند و زیر قولش می‌زند.

اینجا همان جایی است که قول وفاق همدلی به شبی هباء می‌شود. اینجا همان جایی است که هر کس در مقام کاندیدای ریاست‌جمهوری گوی سبقت آزادی را از ماندلا می‌رباید... مخلص کلام اینکه در این دنیای وارونه روابط ساده انسانی معنای خود را از دست می‌دهند.

 عکس: حامد ملک‌پور/تسنیم