عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری
بالاخره پس از کش و قوس‌های فراوان و پس از ساعت‌های فراوان بحث و جلسه، بین مجلس و دولت، عبدالکریم حسین‌زاده به‌عنوان اولین معاون کُرد اهل سنت به سمت معاونت رئیس‌جمهور در امور توسعه روستایی، مناطق محروم و عشایر منصوب شد.
بالاخره پس از کش و قوس‌های فراوان و پس از ساعت‌های فراوان بحث و جلسه، بین مجلس و دولت، عبدالکریم حسین‌زاده به‌عنوان اولین معاون کُرد اهل سنت به سمت معاونت رئیس‌جمهور در امور توسعه روستایی، مناطق محروم و عشایر منصوب شد.
وقتی خبر قبول این استعفا آمد حس غریبی به وجودم نشست. اول ماجرا فکر کردم اگر قرار بود با استعفا موافقت بشود چرا از همان اول این اتفاق نیفتاد، حتی به این فکر کردم چقدر وقت و زمان و سرمایه مردم در جلسات به هدر رفت و نتیجه این همه «نمی‌شود» و «خلاف آیین‌نامه» و «دو دو» و «چهار چهار» و داد و بیداد‌ها آخرش شد همان که باید.
نهم آبان‌ماه مجلس با ۱۵۶ رای موافق، ۶۹ رای مخالف و ۵ رای ممتنع از مجموع ۲۴۴ نماینده حاضر در مجلس با این تقاضا موافقت کردند. این در حالی بود که در تاریخ چهارم مهرماه مجلس در همین موضوع با ۱۰۷ رای موافق، ۱۲۹ رای مخالف و ۵ رای ممتنع از ۲۴۷ نماینده حاضر با این استعفا مخالفت کرده بودند.
به اعداد و ارقام نگاه می‌کنم و می‌بینم غیر از تعدادی از مخالفان ۵ نفر هم هستند که هر دو بار روی حرف‌شان ثابت‌قدم ماندند و رای ممتنع داده‌اند. اعداد را با هم جمع می‌کنم و از تعداد کل کم می‌کنم و می‌بینم در هر دو رای‌گیری تعدادی از نمایندگان نه مخالف، نه موافق و نه ممتنع‌اند...
اما مخالفان، بعد از روی کار آمدن مجلس دوازدهم و راه یافتن ثابتی، رسایی، ذوالنوری، کوچک‌زاده، روانبخش و... به مجلس و عده‌ای مشهور به جبهه پایداری، تقریباً هر جا مخالفتی است پای یکی از اعضای پایداری در میان است. کاری به رفتارهای گذشته و آینده‌شان ندارم. کاری به جهت‌گیری سیاسی و اجتماعی‌شان هم ندارم.
منتهی وقتی حرف‌های مخالفان استعفا را خواندم دیدم پربی‌راه نمی‌گویند. بین دو رای‌گیری هیچ اتفاقی نیفتاده که بخواهد رایی از مخالف به موافق تبدیل شود. ظاهراً سیاست، رفاقت و قول و منطق و دلیل و... این حرف‌ها سرش نمی‌شود و پیچیده‌تر از آن است که گمان می‌کردند. جای مخالفان بودم به آن عده از رفقایشان که پشت‌شان را خالی کردند از قول حافظ می‌نوشتم:عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری
