تریبون مجمع عمومی برای ایران
رئیس‌جمهور امروز تهران را به مقصد نیویورک ترک می‌کند. حضور هر ساله در مجمع عمومی سازمان ملل مهم نیست، حضور تاثیرگذار و مثبت است که اهمیت دارد.
آیت‌الله خامنه‌ای در دوران ریاست‌جمهوری‌شان یک بار به نیویورک رفتند و سیدمحمد خاتمی نیز همین‌طور. اما سخنرانی‌های این دو رئیس‌جمهور در سال ۱۳۶۶ و ۱۳۷۷ هنوز هم مهم و به‌یادماندنی است. پس کیفیت مهم است، نه کمیت. هیچ رئیس‌جمهور یا مقام سیاسی پشت این جایگاه صرفاً به مسائل داخلی کشور خود نمی‌پردازد. چراکه یک تریبون بین‌المللی است. اما هر کدام از این مقام‌ها معمولاً تلاش می‌کنند علاوه بر پیامی که می‌خواهند به جهان مخابره کنند، صحبت‌هایشان براساس منافع ملی کشورشان تنظیم شود.
محمود احمدی‌نژاد، اولین رئیس‌جمهور ایران بود که ۸ بار در این مجمع سخنرانی کرد. سخنرانی‌هایی که باید به ایران، نقش بین‌المللی و بازنمایی تصویر آن اختصاص پیدا می‌کرد، صرفِ انکار هلوکاست، تکرار تئوری‌های توطئه درباره ۱۱ سپتامبر، مدیریت جهانی، ظهور حضرت صاحب‌الزمان(عج)، انحطاط غرب، اصلاح ساختارهای جهانی و... شد. یکی از مسائلی که همان زمان و پس از صحبت‌های احمدی‌نژاد مطرح شد این بود که رئیس‌جمهورِ وقت ایران به راحتی پشت تریبون سازمان ملل، مسئله ضدیت با اشغالگری اسرائیل و اندیشه صهیونیسم را به یهودستیزی تبدیل کرد. رئیس‌جمهورِ وقت در آن زمان به خاطر صحبت‌های هزینه‌ساز مورد انتقادهای فراوان قرار گرفت.
حسن روحانی هم ۸ بار در این مجمع سخنرانی کرد.۷ بار به نیویورک رفت و یک‌بار به صورت ویدئوکنفرانس حاضر شد. روحانی در مجموع حضور مثبتی داشت و مسئله ایران را در این سخنرانی اولویت می‌داد. همانطور که از مسئله فلسطین، اشغالگری و گسترش تروریسم (آن زمان مسئله داعش مطرح بود)حرف می‌زد. بخشِ ایران در هشت سخنرانی روحانی تا حد زیادی تحت تاثیر مسئله هسته‌ای و برجام از انعقاد تا خروج آمریکا از آن بود. باز هم مسئله ایران و منافع ملی ما بود.
سیدابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور فقید کشورمان در سه سخنرانی خود، از لحاظ محتوای صحبت‌هایش مسیری بین احمدی‌نژاد و روحانی را در پیش گرفته بود. هم ظلم‌هایی که به مردم ایران می‌شود را بازگو می‌کرد، هم به مسائلی مثل انحطاط غرب می‌پرداخت.
مسعود پزشکیان ششمین رئیس‌جمهور ایران است که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد حاضر می‌شود و نطق بیست و دوم را انجام خواهد داد. به طور طبیعی، رئیس‌جمهور نگاهِ دولت جمهوری اسلامی به مسائل را بازگو می‌کند؛ از وضعیت منطقه، سیاست‌های خصمانه آمریکا در جهان، استفاده از تحریم‌ها به‌عنوان سلاح، فاجعه انسانی در غزه، جنایات اسرائیل در لبنان و تهران خواهد گفت.
اما امیدوارم آقای رئیس‌جمهور مسئله ایران و منافع ملی را در اولویت قرار بدهد. وقتی در ایرانِ خودمان تا گردن در مشکلات فرو رفته‌ایم، نه رسالتی بر عهده داریم که جهان را تغییر بدهیم، نه توان اقتصادی و نفوذ سیاسی آن را داریم. بنابراین، یادآوری می‌کنم که این تریبون ا‌ول برای صحبت درباره ایران و منافع آن است، بعد برای مسائل دیگر. آن تریبون و برنامه‌های دیگر رئیس‌جمهور در سفر به نیویورک مثل دیدارها و مصاحبه‌ها، از یک سو باید بر واقعیت‌ها تمرکز داشته باشد و از سوی دیگر، گفته‌ها و مواضع از منافع ملی ایران سرچشمه بگیرد.
