به نزدیک من صلح بهتر که جنگ

 این گفته شیخ نازنین شیرازی ما در 800 سال پیش هنوز هم صادق است. آرامش و امنیت از مهمترین مواهب زندگی است. ببینید که در جنگ اخیر هموطنان ما بیش از هزار کشته دادند و تخریب اموال مردم، چه خصوصی، چه دولتی، چه زیان‌های بزرگی به میهن و ملت ما وارد آوردند. با کمی درایت و هوشمندی این خسارات جانی و ملی اجتناب‌پذیر می‌بود. البته مردم ما بلوغ تحسین‌برانگیز و بی‌نظیری در دفاع از کیان ملک و ملت نشان دادند اما این هم هست که اجتناب از این قتل و غارت و تخریب غیرممکن نبود.

انکارکردن ضربتی که به ملک و ملت وارد شد، از عقل و درایت سیاسی به دور است. باید به مردم راست گفت و آنچه را با گوشت و پوست‌شان احساس کرده‌اند، انکار نکرد. نکته دیگر این است که اگر انقلاب زبان ویژه خود را دارد، سیاست و دیپلماسی هم زبان، رسم و آیین‌شان مشخص است. اگر مذاکرات مستقیم ثمرات بیشتری دارد، باید به حکم سیاست و به‌خاطر منافع مردم مذاکره مستقیم کرد. سیاستمدار مدبر ممکن است به خشم درآید ولی آن را با زبان خشم و خشونت ابراز نمی‌کند و چه‌بسا از تفاوت «بتمرگ» و «بنشین» سود سرشاری می‌برد.

من در این گوشه غربت سخت نگران حال و روز میهن و مردم‌مان هستم و از مشاهده بی‌سیاستی‌ها بسیار رنج می‌برم. اگرچه می‌دانم که بدبختانه به قول مارک تواین، نویسنده و شاعر بزرگ آمریکایی: «حقیقت در برابر کسی که مصمم است دروغ را باور کند، بی‌دفاع است.» و دست آخر، آن پیرعزیز دیگر شیراز می‌گوید: «دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل/ مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان/ با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم/ که شهیدان که‌اند این همه خونین‌کفنان».

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید