شاعری از تبار امیدواران

ملک‌الشعرای بهار، شاعر و ادیب فقید، می‌گفت که «فریدون مشیری با شعر «کوچه» در بین جوانان ایران به شهرتی جاودانه دست یافت». (بهار، محمدتقی، فردوسی، تیر ۱۳۸۸، شماره ۷۸) مشیری، زاده  ۳۰ شهریورماه ۱۳۰۵ که سوم آبان‌ماه ۱۳۷۹ در ۷۴ سالگی در تهران درگذشت، صریح و ساده شعر می‌سرود. سادگی در وصف اشعار او نه کسر شأن بلکه از نقاط قوت آثارش است. همین سادگی و دوری مشیری از مغلق‌گویی و پیچیده گفتن بود که اشعار او را در میان مخاطبان بیشتری رواج داد و ابیات مختلفش را بر سر زبان‌ها انداخت.

در مورد اشعار فریدون مشیری می‌توان گفت او در عین واقع‌گرایی نوعی رمانتیسم را نیز در شعر خود وارد کرد و با تلفیق این دو عنصر توانست سروده‌های نابی بیافریند. مشیری شاعری از تبار امیدوارهاست و بارقه‌های امید میان ابیات شعرش می‌درخشد و آدمی را زنده نگه می‌دارد. «تشنه طوفان»، «گناه دریا»، «نایافته»، «ابر و کوچه»، «بهار را باور کن»، «پرواز با خورشید»، «از خاموشی»، «مروارید مهر»، «آه باران»، «لحظه‌ها و احساس» و... برخی از آثار فریدون مشیری هستند.