تصویب پیوستن ایران به پیمان بغداد

«پیمان بغداد» در پنجم اسفندماه ۱۳۳۳ میان وزیران امور خارجه دو کشور عراق و ترکیه به امضاء رسید. این پیمان ماهیت دفاعی و امنیتی داشت و آمریکایی‌ها مشوق انعقاد آن بودند تا بتوانند از گسترش نفوذ شوروی در منطقه خاورمیانه جلوگیری کنند. از این منظر این پیمان را می‌توان مشابه پیمان «سیتو» میان هشت کشور جنوب شرقی آسیا و پیمان «پاسیفیک» میان آمریکا، استرالیا و ونزوئلا دانست.

بعد از مدتی انگلستان، پاکستان و ایران نیز به پیمان بغداد وارد شدند. ورود ایران به این پیمان البته موجب اعتراض دولت شوروی شد اما به هر روی در ۱۹ مهرماه ۱۳۳۴ حسین علاء، نخست‌وزیر ایران به دستور محمدرضاشاه لایحه‌ الحاق ایران به پیمان بغداد را به مجلس سنا ارائه کرد. مجلس سنا نیز در ۲۶ مهرماه، این لایحه را تصویب کرد. در ۳۰ مهرماه ۱۳۳۴، این معاهده در مجلس شورای ملی نیز به تصویب رسید.

در سال ۱۳۳۸ و به‌دنبال کودتای عبدالکریم قاسم در عراق، این کشور از پیمان خارج شد و بدین‌ترتیب نام جدید «سازمان پیمان مرکزی سنتو» برای این معاهده انتخاب شد. دو دهه بعد با خروج ایران از این پیمان در اسفندماه ۱۳۵۷، این سازمان در عمل منحل شد.