علیرضا داوودنژاد با ساخت فیلم «کلاس هنرپیشگی» نشان داد بازیگری را هم خوب بلد است گرچه بازی روزگار و قصه زندگی، بد نقشی برایش نوشته بود تا کارگردان «مصائب شیرین»، مصیبت تلخی را تجربه کند. در یک‌سالی که گذشت او نه‌فقط داغ فرزند دید که در سوگ رفیق و همکار قدیمی‌اش «داریوش مهرجویی» هم به غم نشست تا سالی پر درد و رنج را از سر بگذراند. سالی که او هم در نقش یک پدر در یک سریال درخشید، هم در نقش یک پدر واقعی داغ دید و تا انتهای شب این دنیا را به چشم دید.
اکران فیلم «بیبدن» در شبکه نمایش خانگی، بار دیگر بازنمایی و روایت پروندههای قضایی بر پردههای سینمایی را در کانون نقد و نظر قرار داده است. اینکه فیلمی که براساس یک پرونده واقعی ساخته میشود، چقدر میتواند یا باید وفادار و ملزم به اصل پرونده باشد و چقدر فیلمساز میتواند به‌اقتضای سینمایی و منطق درام در آن تصرف کرده و به بازخوانی آن بپردازد. در این میان نقش مشاوران حقوقی فیلمها چیست و آنها چه وظایفی در قبال ساخت چنین آثاری دارند. به این بهانه با جواد طوسی که هم منتقد سینماست، هم قاضی بازنشسته دادگستری که سابقه مشاور حقوقی در فیلم و سریال را هم داشته است به گفتوگو نشستیم تا در این باره بیشتر بدانیم.
کتاب «قصه‌تراپی»، به قلم شاهین شرافتی که توسط نشر«مون» منتشر شده، تلاش کرده تا با روایت قصههای ایرانی، مخاطب را با خود همراه کند تا از سرگرمی به خودآگاهی رسیده و بتواند از سردرگمیها رها شده و بر زخم سرخوردگیها مرهم بگذارد.
بازپخش دوباره سریال های «سال‌های دور از خانه» و «جواهری در قصر» که در ایران به سریالهای «اوشین» و «یانگوم» شناخته میشود، یک جور بازگشت تلویزیون به دهه‌های ۶۰ و ۷۰ است که سریالهای ژاپنی و کرهای در میان سریالهای خارجی هژمونی داشت. گرچه در سه‌دهه اخیر این سریالهای شرق آسیا بودند که همواره بر مجموعه های نمایشی تلویزیون حاکم بودند، البته این سریال ها مخاطبان پروپا قرصی هم داشتند و استقبال مردم هم دلیلی بود که هر سال یکی، دو تا از این سریالها به سبد پخش اضافه شوند. به نظر میرسد مسئله صرفاً در سویههای دراماتیک و سینمایی قابل توضیح نباشد و باید فراتر از عوامل درون‌متنی این سریالها به این پرسش پاسخ داد که چرا سریال های شرق آسیایی در ایران این همه طرفدار پیدا کرد؟
بحث دربارهی مراقبت سابقهی فلسفی دیرینهای دارد که کتاب حاضر برخی از جنبههای همین سنت را پی میگیرد؛ از افلاطون تا الکساندر بوگدانوف و در این میان هگل هایدگر باتای و بسیاری دیگر پرسش محوری این است که سوژهی خاص مراقبت کیست؟ آیا من باید مراقب خودم باشم یا اینکه به دیگران، به نظام و به نهادها اعتماد کنم؟
شاید کسی گمان نمی‌کرد سعید راد با آن شمایل مردانه و باصلابت و فیزیک ورزیده ورزشکاری‌اش به‌دلیل یک زمین‌خوردگی به‌ظاهر ساده در سراشیبی مرگ بیفتد.
نسل زد و جدید، نه بد است، نه خوب؛ بلکه یک نسل متفاوت با قابلیتهای عصر خودش است. چالش بر سر این نسل نیست؛ بر سر فقدان امکان و فرصت کافی برای کنش‌مندی و اثرگذاری این نسل در نظم اجتماعی است. به عبارت دیگر چالش اصلی، نه نسل جدید که تصلب نسل حاکم است که فرصت جامعهپذیری، رشد و ابداع را از نسل جدید گرفته است. نسل زد احساس میکند که به بازی گرفته نمیشود، لذا در برابر قوانین بازی موجود مقاومت میکند. نسلی که چشمانداز روشنی نداشته باشد، رویاهایش از او گرفته میشود و به جایی میرود که فکر میکند سرزمین رویایی اوست.
