علی ورامینی

نشانه‌های نشان

تعامل با دولت، تا کجا؟

ایده دور هم جمع شدن ما با دیدن متنی از حسین سناپور در کانال تلگرامی‌اش شکل گرفت. او صراحتاً از پزشکیان در انتخابات پیش رو حمایت کرده بود. کمتر کسی در این وضعیت این شهامت را دارد که در عیان چنین چیزی بگوید. ناامیدی بسیار زیاد بخش قابل توجهی از مردم از عدم تغییر شرایط، کار را برای صحبت‌های به دور از هیجان و استدلال سخت کرده است. با این همه، این فکر به ذهن‌مان رسید که از حسین سناپور و دو داستان‌نویس دیگر، محمدهاشم اکبریانی و مهدی افروزمنش دعوت کنیم و از آن‌ها بپرسیم که آیا برای شمای داستان‌نویس فرق می‌کند چه دولتی بر سر کار باشد؟ سوالی بنیادین‌تر اینکه آیا داستان‌نویسان برای گذر از این وضعیت سانسور و تحدید نیازمند تعامل با کارگزاران دولتی هستند یا می‌توانند همچون اهالی تئاتر و سینما مسیری مستقل برای خود تعریف و در آن حرکت کنند؟

خانگیست غمازم

شما را بر همه عالم گزیدیم

هیچ کودکی چریک نیست

روزنامه‌نگار نه اینفلوئنسر

معلم مشهدی، معلم افعی

حضورِ غایب

هیولا در گلخانه

ترک کام خود برای کام دوست