چهره‌ها
سقوط نزدیک است
سقوط نزدیک است
سیدابراهیم رئیسی، در تجمع مردم تهران در محکومیت جنایت حمله به بیمارستان المعمدانی غزه گفت: «هر قطره خون فلسطینی که بر زمین ریخته می‌شود، یک گام رژیم صهیونیستی به سقوط نزدیکتر می‌شود.» وی افزود: «75 سال اشغال، تجاوز، ظلم و بیدادگری، ویران کردن خانه‌ها، کشتن زنان و کودکان، زندان و شکنجه، این‌همه ظلم و ستم کردند و تصور کردند با این‌همه ظلم و ستم می‌توانند حق مردم فلسطین را از بین ببرند.» رئیسی تصریح کرد:«ابتدا با قراردادها و پیمان‌ها و شکل‌های مذاکرات در جلسات و میزهای مذاکره با سازمان آزادی‌بخش، قرارداد کمپ دیوید، قرارداد شرم‌الشیخ، قرارداد اسلو آمدند اما به هیچ‌کدام از قراردادها پایبند نبودند.» وی ادامه داد: «به تعبیر قرآن کریم اینها میثاق‌شکنند، به هیچ پیمان و میثاقی وفادار نبودند. تصور کردند حق مردم فلسطین را و جنایت‌های خود را می‌توانند با عادی‌سازی روابط با کشورهای منطقه سرپوش بگذارند، حق مردم را ضایع کنند و بر جنایت‌های بی‌شمار خود سرپوش بگذارند اما مردم فلسطین، مردم منطقه همواره فریاد زدند و هیچ زمان جریان ایستادگی و مقاومت در مقابل رژیم صهیونیستی کمرنگ نشده است.»
جهنم در انتظار اسرائیل است
محمد باقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی در واکنش به جنایت رژیم صهیونیستی در بمباران بیمارستان المعمدانی در غزه با انتشار مطلبی در حساب کاربری خود در توئیتر نوشت: «بی رحم‌ترین جنایتکاران تاریخ از آنچه صهیونیست‌های قاتل امشب در حق مردم مظلوم در بیمارستان معمدانی غزه روا داشتند، پرهیز می‌کردند. این شیاطین غاصب مایهٔ ننگ انسانیت‌اند. امشب خداوند روی زشت آن‌ها را به دست خودشان برای جهانیان برملا کرد. جهنم در انتظار آنهاست.»
نامه باقی به کمیساریای عالی حقوق بشر
عمادالدین باقی، نویسنده و فعال حقوق بشر نامه‌ای به کمیساریای عالی حقوق بشر و گزارشگر ویژه سازمان ملل در فلسطین نوشت. در بخشی از این نامه آمده است: «اکنون حکومتی که قتل عام دیریاسین و صبرا و شتیلا و... را در کارنامه خود دارد و از آغاز پیدایش تا همین امروز در برابر صدها بیانیه و قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل، شورای امنیت و نهادهای بین‌المللی حقوق بشر مبنی بر توقف شهرک‌سازی‌ها، اشغالگری‌ها و خشونت علیه فلسطینی‌ها بی‌اعتنایی و دهن‌کجی می‌کند و فلسطینی‌ها را وادار به رفتارهای عصبی می‌نماید و بعد همان رفتارها را مستمسک بمباران‌شان قرار می‌دهد، این نگرانی وجود دارد که اگر روند جهانی به همین‌گونه باشد حقوق بشر به موزه تاریخ سپرده می‌شود. حقوق بشر به آموزه‌های خوبی روی کاغذ و به یک تشریفات بی‌اثر «ابراز نگرانی» صرف بدل شده که گوش ناقضان حقوق بشر به آن عادت کرده و در حد وزوز مزاحم پشه به آن می‌نگرند و کار خود را می‌کنند.»
