هشدار دادن و نقد کردن عین امیدواری است

محمد فاضلی، جامعه‌شناس و از مشاوران فرهنگی مسعود پزشکیان در دوران انتخابات در یادداشتی تلگرامی نوشت: «برخی مثل من فعالانه به نفع مسعود پزشکیان کنشگری کردند، و صرف‌نظر از این‌که چقدر اثر داشته‌ایم، ایشان رئیس‌جمهور شده است. ایشان اکنون مختار و مسئول است.»

وی اضافه کرد: «آیا از اول نمی‌دانستیم یا فکر نکرده بودیم موانع بزرگی پیش پای پزشکیان و دولت اوست؟ می‌دانستیم.» فاضلی با تاکید بر اینکه نتیجه کنش سیاسی قابل تضمین نیست، گفت: «آیا نتیجه کنش سیاسی قابل تضمین است؟ نه! اصلاً نتیجه کدام کنش انسانی مهم قابل تضمین است؟» وی تاکید کرد: «دنیای سیاست نیز مانند زندگی شخصی، دنیای ورزش، یا اقتصاد، مملو از عدم قطعیت‌هاست و تضمینی در کار نیست.»

او با اشاره به کنشگری‌های پزشکیان در پیروزی در انتخابات گفت: «رئیس‌جمهور شدن مسعود پزشکیان محصول کنشگری‌های خود او، حامیانش و حتی کسانی در هسته اصلی قدرت است؛ به‌رغم وجود ساختارهایی که به شدت مقاومت می‌کنند.»

وی ادامه داد: «همکاران رئیس‌جمهور در میانه همه محدودیت‌ها، سقف‌های کوتاه، میراث ناخوب گذشته، و منفعت‌طلبی‌های غیرملی افراد و گروه‌ها انتخاب می‌شوند. هیچ تناقضی بین امیدواری به موفقیت مسعود پزشکیان، آگاه بودن بر دشواری‌های او برای انتخاب همکارانش، نقد گزینه‌های بد، و تلاش برای کمک به او برای برگزیدن برترین‌ها و هشدار دادن نسبت به عواقب اجتماعی و سیاسی برگزیدن ناخوب‌ها وجود ندارد.»

او گفت: «هشدار دادن و نقد کردن، عین امیدواری است. آنها که ناامیدند احتمالاً وارد نقد و بررسی هم نمی‌شوند. وقتی امیدوار هستید برای موفق شدن تلاش می‌کنید و نسبت به عواملی که مانع احتمالی موفقیت می‌شوند هشدار می‌دهید.»

فاضلی گفت: «من در همان ابتدای دولت سیزدهم برای اعضای هیئت دولت مرحوم آقای رئیسی آرزوی موفقیت کردم، ولی نه درباره انتخاب کابینه نوشتم، نه امیدی به اثرگذاری داشتم و نه امیدوار به تغییر مثبت بودم. هرچند اگر تغییر مثبتی می‌شد، خوشحال می‌شدم و استقبال می‌کردم.»

او درباره نقد پزشکیان نیز اینگونه توضیح داد: «مشارکت در نقد فرایند انتخاب همکاران مسعود پزشکیان از سر امیدواری و مسئولیت‌پذیری است. اگر نقشی در پیروزی او داشته‌ایم (هرچند بسیار بسیار اندک) مسئولیت حفاظت از آن‌ را هم داریم. مسعود پزشکیان مختار و مسئول چینش همکارانش است، اما این نافی مسئولیت امیدوارانه هشدارها و نقدهای امثال من نیست. کنشگری منتقدانه، بدون تضمین موفقیت، هم مسئولانه است و هم امیدوارانه. امیدواری به موفقیت از مسیر کنشگری انتقادی هم نه متوهمانه است و نه غیرمسئولانه.»