موشک مهم است، اما مردم مهم‌ترند
محمدجواد ظریف، وزیر پیشین امور خارجه در نشست دانشجویی «نظم جدید در دنیا» گفت: «نقش مردم را فراموش نکنیم. قدرت معنایی جمهوری اسلامی، قدرتی که امام خمینی زمان شاه و در زمان دوقطبی فهمید. امروز که ما دنیای پساقطبی داریم و مردم کنش‌گر شدند و یک دختر نروژی یا پاکستانی می‌تواند حرکت راه بیاندازد، امروز بفهمیم که انسان‌ها مهم هستند.» او ادامه داد: «اگر امام 40سال پیش فهمید و ما به برکت همان فهم انقلاب کردیم، امروز بفهمیم موشک مهم است، به ابوالفضل مهم است، به خدا مهم هست، اما مردم مهم‌ترند. قدرتی که صدام را به زانو درآورد، تحریم‌ها را شکست داد؛ همه اینها مردم‌اند. نقش مردم و نقش باورمندان در کنار نقش‌های دیگر است. ما که زودتر از همه فهمیدیم دنیا عوض شده، ما که زودتر فهمیدیم آمریکا قدرقدرت نیست، ما که زودتر فهمیدیم شوروی با همه امکاناتش در مسیر نابودی رفته است، ما که همه اینها را فهمیدیم به‌خاطر اینکه امام گفت فکر نکنید این سلاح ماست که به ما پیروزی می‌بخشد، این مردم و ایمان مردم است که به ما پیروزی می‌بخشد. ما این هستیم، این حرف‌ها را زده‌ایم. این باورها را کنار نگذاریم، این اعتمادبه‌نفس و خودباوری را کنار نگذاریم.» ظریف در بخش دیگری از سخنرانی خود گفت: «سال گذشته یک گروه آرزو می‌کردند با سخت‌گیری، حجاب همه درست بشود. اما شد؟ نشد. یک گروه هم آن سمت فکر می‌کردند با چهارتا شیون زدن حکومت ساقط می‌شود. همه آرزو می‌کردند. چرا مهاجرت می‌کنند، چون فکر می‌کنند آنجا بهشت برین است. نمی‌فهمند که بروند آنجا خودشان و همسرشان باید صبح تا شب کار کنند و معلوم نیست بتوانند یک آپارتمان شصت‌متری هم قسطی بخرند. اینها آرزوست و با واقعیات فاصله دارد.» او ادامه داد: «آینده براساس واقعیات شکل می‌گیرد. واقعیات است که کشور را پیشرفت می‌دهد. ما ایرانی‌ها 500سال است که می‌خواهیم نظام هخامنشی را برگردانیم. آن وقت از صفویه به قاجار رسیدیم، از گلستان به ترکمان‌چای رسیدیم چون واقعیات را ندیدیم. همه ما همینطور هستیم. باید این را بدانیم که این مردم قدرت ما هستند، ما با این مردم فرصت داریم، این مردم تهدید نیستند. آن هم‌شاگردی بدحجاب یا بی‌حجاب می‌تواند یک فرصت برای کشور باشد، حتی اگر به خارج برود. چون وقتی به خارج رفت دلش برای خلیج‌فارس می‌سوزد، دلش برای پدر و مادرش که تحت تحریم هستند می‌سوزد. کاری کنیم وقتی به خارج رفت احساس کند هنوز این وطن به او علاقه دارد، هنوز اینجا کشور خودش است. با آرزو زندگی نکنیم، بالاخره یکسری به خارج رفته‌اند، ما می‌توانیم اینها را هم معاند کنیم هم سفیر فرهنگی ایران؛ کدام بهتر است؟ تلاش کنیم واقعیات را در مسیر آرزوها شکل دهیم.»
