سئول به دنبال برقراری موازنه در روابط قدرت‌های جهانی است
دوره جدید ریاست جمهوری در کره جنوبی شاهد تحول در جهت‌گیری‌های سیاست خارجی این کشور است. بر اساس گزارش‌های رسمی، دولت جدید در پی تقویت همکاری با متحدان سنتی، مدیریت روابط با قدرت‌های منطقه‌ای و توسعه مشارکت‌های بین‌المللی می‌باشد.
به گزارش هم میهن آنلاین و به نقل از ایرنا، از تارنمای تحلیلی نشنال اینترست، کره جنوبی با آغاز دوره ریاست‌جمهوری لی جائه-میونگ، وارد فصلی نوین از سیاست خارجی شده است. «لی» در حالی قدرت را در دست گرفته که منطقه با تحولات پیچیده‌ای مانند تشدید رقابت چین و آمریکا، تقویت پیوند میان کره شمالی، روسیه و چین و بحران‌های فناوری و امنیتی مواجه است.
در دهه‌های گذشته، اتحاد با ایالات متحده محور سیاست خارجی کره جنوبی بود، اما اکنون نشانه‌هایی از تلاش برای توازن بیشتر دیده می‌شود. لی که خود را عمل‌گرا می‌داند، خواهان روابط نزدیک با آمریکا است اما قصد ندارد از مواضع اقتصادی کره چشم‌پوشی کند. وی در دوران تبلیغات انتخاباتی وعده داده بود درباره تعرفه ۲۵ درصدی آمریکا بر کالاهای کره‌ای با واشنگتن مذاکره کند.
در عین حال، چین همچنان بزرگ‌ترین شریک تجاری سئول است و وابستگی اقتصادی میان دو کشور، اتخاذ رویکردی محتاطانه را ضروری کرده است. چین در سال ۲۰۲۴ میلادی (۱۴۰۳ شمسی) حدود ۴۳.۸۵ تریلیون یوان (حدود ۶.۱۴ تریلیون دلار) تجارت خارجی داشت که کره جنوبی با ۲.۳۳ تریلیون یوان (حدود ۳۲۶ میلیارد دلار)، دومین شریک آن بود. این وابستگی، در کنار رقابت فزاینده چین در حوزه‌هایی مانند نیمه‌رسانا و کشتی‌سازی، یکی از چالش‌های اصلی سیاست خارجی لی خواهد بود.
در حوزه امنیت منطقه‌ای، نزدیکی بیشتر پیونگ‌یانگ با پکن و مسکو، وضعیت شبه‌جزیره کره را بی‌ثبات‌تر کرده است. با این وجود، لی خواهان احیای توافق نظامی ۲۰۱۸ میلادی (۱۳۹۷ شمسی) با کره شمالی و بازگشت به دیپلماسی میان دو کره است. وی نسبت به دولت پیشین نگاه خوشبینانه‌تری به گفت‌وگو با پیونگ‌یانگ دارد، اما تردیدها درباره نیت‌های رهبران شمالی ادامه دارد.
همزمان، سئول در حال توسعه همکاری با کشورهای منطقه‌ای مانند هند است. در حوزه‌هایی چون کشتی‌سازی و نیمه‌رساناها، مشارکت با دهلی می‌تواند همزمان به کاهش وابستگی به چین و تقویت صادرات کره کمک کند. هند با بودجه‌ای ۲۵ هزار کرور روپیه‌ای (حدود سه میلیارد دلار) برای توسعه صنایع دریایی، شریک جذابی برای کره جنوبی محسوب می‌شود.
در نهایت، به‌نظر می‌رسد سیاست خارجی دولت لی بر توازن‌گرایی چندجانبه متمرکز خواهد بود؛ نه جدایی از آمریکا، بلکه تلاش برای بازی مستقل‌تر به‌عنوان قدرتی میان‌رده در نظم نوین آسیایی. موفقیت این رویکرد به توان لی در مدیریت چالش‌های داخلی و خارجی بستگی دارد. اگر وی بتواند ثبات اقتصادی را با تعامل راهبردی ترکیب کند، احتمال دارد نقش سئول در منطقه به‌طور معناداری ارتقاء یابد.
