چرا چین و روسیه از حق وتو در برابر رژیم صهیونیستی استفاده نمی کنند؟

به گزارش هم‌میهن، روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود با عنوان «سیاه‌ترین دوران حکمرانی» نوشت:

 تا قبل از بمباران‌های سنگین و مستمر بیروت و جنوب و شرق لبنان و آنهمه کشتار و ویرانی و خسارت که رژیم صهیونیستی با این جنایتش به ‌بار آورد، سؤال مهمی که بی‌پاسخ مانده بود این بود که چرا دولت‌های عربی در برابر آنهمه جنایت صهیونیست‌ها در غزه و کشتار مردم مظلوم فلسطین کاری نمی‌کنند؟ حالا که نوبت به لنبان هم رسیده، سؤال اینست که اگر عملیات طوفان‌الاقصی بهانه بی‌عملی دولت‌های عرب بود و اگر این دولت‌ها با حماس مشکل دارند و نمی‌خواهند از آن حمایت کنند، چرا برای لبنان کاری نمی‌کنند؟ اگر درباره جنوب لبنان و حزب‌الله هم اما و اگری در ذهن سران کشورهای عربی وجود دارد، چرا وقتی رژیم صهیونیستی سراسر لبنان را بمباران می‌کند و اجازه نمی‌دهد جائی از این کشور در امان باشد، چرا سران عرب غیر از اظهار تأسف و بیانیه صادر کردن کاری نمی‌کنند؟

از جهان عرب به سازمان ملل برویم و سؤال را در فضائی گسترده‌تر مطرح کنیم و بپرسیم وقتی وزیر خارجه رژیم صهیونیستی به آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل حمله می‌کند و او را «عنصر نامطلوب» می‌نامد و سران این رژیم اعلام می‌کنند ورود دبیرکل سازمان ملل به اسرائیل به دلیل اظهار تأسف از کشتار غزه ممنوع است، چرا از گوترش حمایت نمی‌کنند و با سکوت خود، عملاً گستاخی سران رژیم صهیونیستی را تأیید می‌کنند؟ آنهمه جسارت و اهانت که نماینده اسرائیل در جلسات سازمان ملل و شورای امنیت این سازمان به خود سازمان ملل کرد و منشور آن را با دستگاه کاغذخردکن در جلوی چشمان نمایندگان کشورهای مختلف جهان تکه ‌تکه کرد، چرا انگیزه‌ای برای تصمیم اعضاء این سازمان جهت لغو عضویت رژیم صهیونیستی در این سازمان نشد؟

اگر گفته شود این قبیل تصمیمات را آمریکا وتو می‌کند و اقدام کشورها به جائی نخواهد رسید، جواب اینست که اصل اقدام برای لغو عضویت و نشان دادن واکنش در برابر گستاخی‌های رژیم صهیونیستی موضوعیت دارد و نباید از کنار آن بی‌تفاوت گذشت. وانگهی روسیه و چین که دو کشور صاحب‌ حق وتو هستند چرا برای وادار کردن آمریکا و کشورهای اروپائی صاحب حق وتو به خودداری از حمایت بی‌چون و چرا از رژیم جعلی صهیونیستی اقدامی نمی‌کنند؟ آنها می‌توانند در شورای امنیت سازمان ملل مانع پیشبرد اهداف حامیان رژیم صهیونیستی شوند و آنها را در تنگنا قرار دهند و با این کار خود، لااقل مانع ارسال سلاح برای این رژیم جنایتکار شوند.

از اینهمه بی‌تفاوتی عمدی دولت‌ها اعم از جهان عرب، جهان اسلام و سایر کشورها در برابر قساوت صهیونیست‌ها که یکی از بزرگ‌ترین جنایات تاریخ بشر است، باید به این نتیجه رسید که در عصر حاضر، حکمرانی سیاه‌ترین دوران خود را می‌گذراند. درست است که یکی از مهم‌ترین عوامل ناتوانی دولت‌ها، در مقابله با جنایات صهیونیست‌ها وجود حق وتو برای چند کشور حامی این باند تبهکار است، ولی سؤال اساسی اینست که اولاً چرا دولت‌ها درصدد ایجاد یک جریان برای لغو حق ظالمانه وتو برنمی‌آیند؟ و ثانیاً چرا در رأس دولت‌ها افرادی قرار ندارند که بی‌اعتنا به قدرت‌های سلطه‌گر، برای مبارزه با ظلم همراه و همدست شوند و در هرجا که اقدامات ضدانسانی صورت می‌گیرد در برابر آن بایستند و برای برقراری عدالت در جهان تلاش کنند؟

انصافاً ملت‌ها در یکسال اخیر که شاهد نسل‌کشی توسط صهیونیست‌ها در غزه بودند، با حمایت‌هایشان از مردم مظلوم فلسطین و حالا لبنان نشان داده‌اند که آگاه و عدالتخواهند. ملت‌ها با این تعهدی که نشان داده‌اند شایسته برخورداری از دولتمردان صادق و لایق هستند و وجود سران کنونی کشورها در رأس دولتها نوعی اهانت به این ملت‌هاست. وقت آنست که حکمرانی‌ها در سرتاسر جهان از وجود عناصر بی‌کفایت پاکسازی شوند و دوران حکمرانی سیاه به پایان برسد.