چشمان بسته آمریکا در اوکراین و خاورمیانه
بدون حمایت نظامی ایالات متحده، نه اوکراین و نه اسرائیل نمی‌توانند جنگ‌هایی را که در حال حاضر در حال انجام آن هستند، پیش ببرند. از روز اول حمله روسیه، اوکراین به شدت به تسلیحات و اطلاعات آمریکا برای دفاع از خود متکی بوده است.
به طور مشابه، اسرائیل به میلیاردها دلار تسلیحات آمریکایی برای انجام عملیات گسترده خود در غزه متکی است. جنگ اسرائیل با حزب‌الله به کمک‌های گسترده‌تر ایالات متحده در دفاع از اسرائیل در برابر موشک‌ها و مهمات دیگر و همچنین تلاش برای بازدارندگی در برابر ایران متکی است. ایالات متحده منافعی در اوکراین و اسرائیل دارد.
با این حال، به نظر می‌رسد که دولت بایدن قادر به بیان منافع آمریکا در جایی که با منافع شرکای خود اختلاف دارد نیست. به‌رغم پیامدها برای آمریکایی‌ها، واشنگتن مانند یک تماشاگر منفعل تشدید تنش در هر دو درگیری را نظاره می‌کند. در اوکراین، در اوایل جنگ، جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی، گفت: «وظیفه ما حمایت از اوکراینی‌ها است.
آنها اهداف نظامی را تعیین خواهند کرد. آنها اهداف را روی میز مذاکره قرار خواهند داد.» وی افزود: «ما قرار نیست نتیجه را برای اوکراینی‌ها تعریف کنیم. آنها باید تعریف کنند و ما باید از آنها حمایت کنیم.» در ابتدا، دولت از این اصل پیروی نکرد. آنها درخواست‌های مکرر ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین برای ورود ایالات متحده به جنگ از طریق ایجاد منطقه پروازممنوع را رد کردند.
به همین ترتیب، زمانی که زلنسکی روسیه را به خاطر موشک اشتباهی که به کشته شدن شهروندان لهستانی انجامید، مقصر دانست، دولت بایدن علناً اعلام کرد که این یک موشک دفاع هوایی اوکراینی بود که لهستانی‌ها را کشت و دوباره فرصت تشدید درگیری را رد کرد و زمانی که اوکراینی‌ها در اولین سالگرد جنگ، حمله‌ای گسترده را در مسکو برنامه‌ریزی کردند، آمریکایی‌ها به آنها گفتند که این کار را نکنند.
اخیراً کی‌یف تصمیم گرفته است به جای اجازه‌خواستن آمریکا را در عمل انجام‌شده قرار دهد. در بهار گذشته، زمانی که زلنسکی تصمیم گرفت به رادارهای هشدار اولیه روسیه که حملات هسته‌ای دریافتی را شناسایی می‌کنند، حمله کند، هیچ اطلاعاتی به آمریکا نداد و این باعث شد که یک مقام ناشناس آمریکایی بگوید این حملات می‌تواند روسیه را به این فکر بیاندازد که توانایی کمتری برای تشخیص اولیه حملات هسته‌ای دارد. کی‌یف که ظاهراً ترسیده بود آمریکایی‌ها یا نه بگویند یا طرح را افشا کنند، به واشنگتن اطلاع نداد که قصد دارد به خاک روسیه حمله کند.
داینامیک مشابهی در طول جنگ اسرائیل در غزه رخ داده است. حمله به رفح نمونه‌ای بود که دولت آمریکا برای محدود کردن بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، فشارهایی اعمال کرد، اما کارساز نشد. دولت آمریکا ارسال محموله بمب‌ها را به تعویق انداخت تا مخالفت خود را با این کمپین اعلام کند. اسرائیل به هر حال حمله کرد و دولت بایدن در نهایت بخشی از محموله را با تاخیر ارسال کرد.
اما اسرائیل نیز یاد گرفته است که وقتی می‌ترسد «نه» بشنود، اطلاعی ندهد. به گزارش وال استریت ژورنال، وقتی نوبت به عملیات پیجری اسرائیل در لبنان رسید، یوآو گالانت، وزیر دفاع اسرائیل، از قبل به همتای آمریکایی خود تنها «در مورد یک عملیات قریب‌الوقوع بدون افشای جزئیات» خبر داد. به همین ترتیب، اسرائیل به‌هیچ‌وجه آمریکایی‌ها را از تصمیم برای شروع بمباران بیروت در ۲۰ سپتامبر مطلع نکرد.
این اقدام پتانسیل تشدیدکننده تنش دارد و به‌رغم این واقعیت انجام شده که دولت بایدن مخالفت خود را با گسترش جنگ در لبنان تنها یک روز قبل از آغاز عملیات پیجری توسط اسرائیل اعلام کرده بود. رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا براون در تابستان امسال خاطرنشان کرد، چنین درگیری‌ای می‌تواند هم ایران و هم ایالات متحده را درگیر کند و حتی اگر محدود به حزب‌الله باقی بماند، محدودیت‌هایی برای میزان حفاظتی که ارتش آمریکا می‌تواند به اسرائیل ارائه کند وجود دارد.
هم در اوکراین و هم در اسرائیل، شرکای آمریکا، ایالات متحده را به سمت نتایجی هدایت می‌کنند که می‌گوید نمی‌خواهد، و اغلب این کار را بدون اطلاع دولت آمریکا از تصمیم‌های تشدیدکننده انجام می‌دهند. آمریکا باید تلاش کند تا نیروهای آمریکایی را از این درگیری‌ها خارج کند. تا آنجایی که کمک آمریکا به اوکراین و اسرائیل اهمیت دارد، توصیه‌های آمریکا - و منافع آمریکا - باید به یک اندازه مورد توجه قرار گیرد.
