امضای عهدنامه نصوح پاشا

پس از مرگ شاه تهماسب اول، در دوران شاه اسماعیل دوم و سلطان محمد خدابنده و طی عهدنامه‌های فرهاد پاشا و آماسیه، عثمانی‌ها امتیازهای زیادی را از ایرانیان دریافت کردند. با برآمدن شاه عباس یکم اما ورق بازگشت. شاه عباس قصد بازگرداندن مناطق شمال غربی ایران و قفقاز به‌ویژه تبریز که توسط عثمانی در سال ۱۵۹۰ تصرف شده بود را داشت، اما منتظر زمانی مناسب برای حمله بود.

او پس از جلب حمایت تزار روسیه و امپراطور مقدس روم، شرایط را مقتضی جنگ دید. در سال ۱۶۰۳، سلطان احمد یکم به تخت سلطنت صعود کرد و شاه عباس پس از آگاهی از این موضوع، تصمیم به حمله گرفت. در آن هنگام امپراطوری عثمانی درگیر جنگی پرهزینه با امپراطوری مقدس روم بود و با شکست در برابر ایران، ناچار از امضای عهدنامه نصوح پاشا در 20 نوامبر 1612 شد. با این معاهده مناطقی چون گرجستان، آذربایجان و بخش‌هایی از قفقاز که به‌طور موقت در جنگ عثمانی ـ صفویه (۱۵90–۱۵78) ضمیمه خاک عثمانی شده بودند،  به ایران واگذار شدند. پس از آن مرزهای جدید براساس همان خطی که در صلح آماسیه در سال ۱۵۵۵ تأیید شده بود، قطعی شد.