صدور قطعنامه ۵۲۲
به دنبال عملیات مسلم‌بن عقیل و موفقیت ایران، عراق از شورای امنیت خواست به منظور بررسی اوضاع منطقه، تشکیل جلسه بدهد. سه روز بعد، شورای امنیت در ۱۲ مهرماه ۱۳۶۱ تشکیل شد و قطعنامه ۵۲۲ سازمان ملل متحد به تصویب رسید.
پیش از تصویب قطعنامه، وزیر خارجه مراکش به نمایندگی از کشورهای عربی، عراق را کشوری صلح‌طلب خوانده بود و از ایران خواسته بود با هیئت‌های صلح همکاری کند.
بعد از آن متن قطعنامه که توسط نماینده اردن به‌عنوان رئیس موقت شورای امنیت تنظیم شده بود، به رأی‌گیری گذاشته شد و با 15 رأی موافق مصوب شد.
در این قطعنامه از طرفین خواسته شده بود تن به آتش‌بس و خاتمه فوری تمام عملیات نظامی بدهند و به مرزهای شناخته‌شده بین‌المللی عقب بنشینند.
عراق به سرعت موافقت خود را با این قطعنامه اعلام کرد. ایران اما با متن این قطعنامه مخالف بود و ازجمله بدین اعتراض داشت که متن این بیانیه را کشور اردن تنظیم کرده است که به‌صورت علنی از کشور عراق حمایت می‌کند.
جز این در این قطعنامه به مسئله متجاوز بودن عراق تصریح نشده است و راهکارهای عملی جبران خسارت نیز در نظر گرفته نشده است.
