ایران در حال مذاکره و توافق با آمریکا بود. دو روز قبل از انجام دور ششم این مذاکرات، ناگهان اسرائیل نسل‌کش به تاسیسات هسته‌ای ایران و به خانه‌های فرماندهان سپاه و دانشمندان هسته‌ای حمله کرد و صدها زن و بچه ایرانی‌ها را کشت.
در ایران در صدوسی سال گذشته حداقل شش حرکت جمعی (انقلاب، جنبش و ناجنبش) برای تقویت گشایش سیاسی، یا دموکراسی و یا حکومت قانون انجام شده است. این تلاش‌ها یک‌سره بی‌نتیجه نبوده اما ایران هنوز وارد مرحله تحکیم دموکراسی نشده است.
در انتخابات غیرمنتظره دوم خرداد ١٣٧۶، محمد خاتمی، نامزد جریانی که بعدها به نیروی سیاسی «اصلاح‌طلبان» مشهور شد، با بیست میلیون رای پیروز انتخابات شد. زان‌پس در جامعه سیاسی ایران دو رخداد با برکت و به هم پیوسته اتفاق افتاد که به آن اشاره می‌کنم. میراث این دو رخداد همچنان حضور دارد.
درباره اعتراضات و جنبش‌های اجتماعی جامعه ایران (دانشجویان، جوانان، زنان، اعتراضات سندیکایی و...) بیش از دو دهه است حداقل سه دسته نظریه شکل گرفته و کتاب و مقاله نوشته شده است. در شرایط فعلی نکته مهم توجه به چرایی تغییرات این «نظریات» است.
دست حاکمیت در دیپلماسی علنی باز است؛ اما در محافل دیپلماتیک غیرعلنی دست دیپلمات‌های ما نباید بسته شود. اگر دست دیپلمات‌ها بسته نشود، سخنان مقام رهبری بخشی از کنشگری مذاکره/معامله است. ولی اگر دست دیپلمات‌ها بسته شود، ایران در آینده بیشتر زیر فشار می‌‌رود و با تاخیر و موضع ضعیف‌تر ناچار خواهد شد امتیاز بیشتری بدهد.
دیروز هشتم دی‌ماه جمعی از اهالی علوم اجتماعی (مانند دکتر فراستخواه، دکتر سراج‌زاده، دکتر ضیاء هاشمی و دیگر همکاران) با دکتر محمدرضا عارف، معاون اول ریاست‌جمهور، نشستی درباره مشکلات جامعه داشتند. در این جلسه در فرصت کوتاهی که بود، بر چهار نکته تاکید کردم.
به نظر می‌رسد در فضای‌مجازی در موضوع استعفا دو نیرو در فضای سیاسی کشور نفع مشترک پیدا کرده‌اند و هر دو نیرو بر تنور استعفا می‌دمند.
بیش از سه ماه است که از شروع به کار دولت پزشکیان، که شعار اصلی‌اش «تقویت وفاق ملی» بوده، می‌گذرد. در همین راستا این نوشته قصد دارد به سه سوال پاسخ دهد: خصیصه اصلی دولت پزشکیان چیست؟ ایده «دولت وفاق» و «وفاق ملی» چه نسبتی با دولت پزشکیان دارد؟ مشکلات و امکانات دولت پزشکیان برای نزدیک شدن به وفاق ملی چیست؟
