طنزنویسی نجیب
ی‌شک عمران صلاحی یکی از بهترین و نجیب‌ترین طنزنویسان ما بود، او هم شاعر، هم نویسنده، هم مترجم و هم محقق بود. او در یازدهم مهرماه 1385 درگذشت.
رضا سیدحسینی زمانی درباره‌ی عمران صلاحی گفته بود: «صلاحی، پدیده‌ای استثنایی است؛ هرچند به‌عنوان طنزنویس شهرت دارد، شباهتی به طنزنویس‌های دیگر ندارد.
می‌توان گفت که طنز او در اغلب موارد طنز بی‌اختیار و حتی تراژیک است. طنزنویس‌های دیگر اغلب شیطنتی در چهره‌‍‌شان هست و حتی گاهی حالت تهاجمی، ولی آنچه در چهره صلاحی و حتی در برخوردهای او می‌بینی، معصومیت و نجابت است و لاغیر.»
بی‌شک عمران صلاحی یکی از بهترین و نجیب‌ترین طنزنویسان ما بود، او هم شاعر، هم نویسنده، هم مترجم و هم محقق بود. او ابتدا سراغ شعر می‌رود و تا سال ۱۳۴۵ در همه‌ی قالب‌ها شعر سرود تا این‌که با شعر نیمایی آشنا شد و اولین شعرش را در هفته‌نامه «خوشه» با سردبیری احمد شاملو منتشر کرد.
در طول عمرش نزدیک به ۳۰ کتاب نوشت؛ از شعر گرفته تا تحقیق. «گریه درآب»، «قطاری در مه»، «آی نسیم سحری»، «ناگاه یک نگاه» و «کمال تعجب» تنها چند کتاب از این طنزپرداز است. او در یازدهم مهرماه ۱۳۸۵ درگذشت.
