معضلی به نام اتو

درباره عکسی از آئین گشایش سی‌وششمین کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی

کم‌کم احساس می‌کنم حتی یک نفر در دستگاه عریض و طویل دولت نیست که حواس‌اش به پیش‌پاافتاده‌ترین مسائل برگزاری یک جلسه یا رونمایی باشد. باور کنید نمی‌خواهم در این ستون با دیده عیب‌یاب به همه چیز نگاه کنم. صبح که روزنامه رسیدم می‌‌خواستم درباره فلامینگو‌ها بنویسم و برای چند لحظه، حال خودم و شما را با دیدن یک عکس چشم‌نواز خوش کنم. اما دلم می‌سوزد وقتی با چنین تصویری روبه‌رو می‌شوم چیزی نگویم. هر چه فکر می‌کنم توی کتم نمی‌رود که مراسمی با این همه دبدبه و کبکبه با یک ملحفه اتو نخورده و کوک‌نخورده افتتاح شود. خوب که فکر می‌کنم این کار نه یک بی‌سلیقگی تنها که سهل‌انگاری ریشه‌داری است که گاهی به این شکل خودنمایی می‌کند. برای برگزاری مراسمی در این سطح چند نفر دست‌اندرکار هستند که میوه و غذا و چای و... را هماهنگ می‌کنند. چند نفر هستند که میهمان دعوت می‌کنند. چند نفر هستند که برنامه‌ها و سخنرانی‌ها را هماهنگ می‌کنند. چند نفر هستند که مسائل امنیتی را چک می‌کنند. چند نفر هستند که هزار کار روی زمین مانده را بر می‌دارند. سوالم این است چرا فقط یک نفر نیست که حواس‌اش به زیبایی و سلیقه برگزاری باشد؟