سرها بریده بینی

مسابقات لیگ برتر تیراندازی با کمان

وضعیت متولیان ورزش و ورزشکاران کم‌کم به جاهای باریک می‌کشد. به درست و غلط بودن رفتار هیچ‌یک از طرفین کاری ندارم. نکته‌ای را که می‌خواهم بگویم صرفا نگاهی متفاوت به چلنجی است که با آن روبه‌رو هستیم. در چند روز گذشته ماجرای گرفتن مدال پارمیدا قاسمی سروصدای زیادی کرد. مراسم اهدای مدال در شرایطی به پایان رسید که روی سر پارمیدا سربندی نبود. دیروز البته پارمیدا در ویدئویی کوتاه گفته بود: «موقع اهدای مدال و جوایز روی سکو، به دلیل باد و شرایط استرس زیاد متوجه افتادن مقنعه‌ام نشدم و این قضیه باعث بازتاب‌هایی شد که سوءتفاهم‌هایی ایجاد کرد.» اما خبرگزاری فارس عکسی از مدال‌آوران در کنار یکدیگر منتشر کرده است که با دیدن عکس یاد مصرعی از حافظ افتادم. عکاس خبرگزاری فارس، بی‌جرم و بی‌جنایت سرهای مدال‌آوران را بریده است. اما وقتی شعر را دوباره خواندم دیدم خیلی از ابیات این غزل شرح حال روزگار ماست. متولیان ورزش

به عنوان یک طرف ماجرا خودشان را خدمتکار بی‌مزد و منتی می‌بینند که هر خدمتی می‌کنند از طرف مقابل کسی قدرش را نمی‌داند. از آن‌طرف هیچ‌کدام از طرفین نمی‌دانند این راه را نهایت صورت کجا توان بست. امید که کوکب هدایتی پیدا شود و راه مقصود را به همه نشان دهد.