نگاه استیل گنگو

درباره عکسی از علی دایی در بازی با استرالیا و صعود ایران به جام‌جهانی 98

داشتم برای روزنامه دنبال عکسی از علی دایی می‌گشتم. صفحه‌های گتی ایمیجز را یکی پس از دیگری عقب می‌رفتم. از عکس‌های علی دایی در قرعه‌کشی قطر و آمدنش برای تعیین قرعه شروع شد و به بازی ایران و استرالیا ختم شد. با هر صفحه خاطراتی در ذهنم زنده می‌شد. با دیدن عکس‌های اول یاد آن ویدیوی 15ثانیه‌ای افتادم که راه رفتن علی دایی را اسلو موشن کرده بود و در زمینه ویدیو خواننده‌ای می‌خواند نگاه استیل گنگو، نگاه ترکیب و رنگو. این ویدیو در کمتر از یک روز بیش از هفت میلیون بار در شبکه‌های اجتماعی دیده شد. صفحه بعد عکس علی در بیمارستان وقتی مربی راه‌آهن بود و در مسیر برگشت از اصفهان تصادف کرد و یک ایران نگران حالش بودند. صفحه بعد عکسی از مسابقه ایران و عربستان که علی مربی تیم ملی بود و محمود احمدی‌نژاد به استادیوم آزادی آمد و کارد می‌زدی خون دایی ریخته نمی‌شد. ما آن روز باختیم. شهریار بعدها در مصاحبه‌ای گفت وقتی احمدی‌نژاد پایش را به استادیوم گذاشت به بهزاد گفتم باختیم... صفحه‌ها را یکی‌یکی جلو می‌روم و به عکس‌نوشت امروز می‌رسم. 8 آذر 1376. مردم چند ماه قبلش دوم خرداد را تجربه کرده بودند. بیش از نیمی از مردم ایران طعم هم‌صدایی و هم‌نظری و همدلی را چشیده و نتیجه‌اش را دیده بودند و رئیس‌جمهور منتخب‌شان را به پاستور فرستاده بودند. اما شش ماه بعد اتفاقی افتاد که این بار یک ملت در پوست خودش نمی‌گنجید. تیم ملی فوتبال ایران بعد از یک بازی خاطره‌انگیز به جام جهانی98 فرانسه صعود کرد. آن روز علی دایی، کریم باقری، خداداد عزیزی و احمدرضا عابدزاده و... از جان‌شان برای ایران مایه گذاشتند و عشق‌شان را به جان میلیون‌ها ایرانی نشاندند. ما قدر این عشق را می‌دانیم آقای شهریار.