«دِدو لایت» برای گردن‏بند امانپور

درباره مقایسه نورپردازی مصاحبه‌ها در تلویزیون و شبکه‌های جهانی

عکس‌های پشت صحنه مصاحبه وزیر امور خارجه، حسین امیرعبداللهیان با کریستین امانپور، خبرنگار سی‌ان‌ان را دیدم. ست نوری که برای یک مصاحبه استفاده شده بود توجه‌ام را جلب کرد. متاسفانه تا لحظه‌ای که این چند خط را می‌نویسم نتوانستم فیلم مصاحبه را ببینم، اما یکی‌دو مصاحبه که سی‌ان‌ان قبل‌تر انجام داده بود را دیدم و متوجه شدم دقت و سلیقه ویژه‌ای برای یک مصاحبه ساده انجام می‌دهند و از روی ابزاری که در این صحنه چیده شده می‌توان متوجه شد حتی یک شاخه «دِدو لایت» برای گردن‌بند امانپور کاشته شده است. بیننده عام ممکن است متوجه عرضم نشود. اما کافی است برای مقایسه برنامه‌هایی که در صداوسیما تولید می‌شود را با تصویری که از یک مصاحبه این‌چنینی منتشر می‌شود، مقایسه کنید. این مقایسه را با شبکه‌های اینترنتی و صفحات مجازی روزنامه‌ها نمی‌کنم چراکه می‌دانم اپراتورها امکانات کافی ندارند. اما اینکه در جایی مثل صداوسیما که امکانات و منابع خوبی دارد بعد از این همه سال هنوز یک برنامه که ایراد نورپردازی نداشته باشد تولید نمی‌شود، جای سوال دارد. نگارنده خیلی تلویزیون نمی‌بیند این را از این جهت نگفتم که ادای روشنفکری دربیاورم حقیقت‌اش از خروس‌خوان تا زوزه‌کشان در روزنامه روزگار می‌گذرانم و اساسا وقت تلویزیون دیدن ندارم. اما حدود یک ماه پیش برنامه «شیوه»« که میهمانانش معصومه ابتکار و انسیه خزعلی بودند را دیدم. شخصا این برنامه را دوست داشتم و با مجری محترمش ارتباط برقرار کردم. در دوره دوم پخش این برنامه اتفاقا دکور و نورپردازی‌اش با سری اول تفاوت چشم‌گیری داشت. کاری به محتوای برنامه ندارم که ممکن است برای عده‌ای جذاب و برای عده‌ای نباشد. اما تصاویری که از میهمانان و مجری گرفته می‌شد نه‌تنها با برنامه‌های «hard talk» سی‌ان‌ان و بی‌بی‌‌سی و... قابل مقایسه نبود که نتوانسته بود ساده‌ترین چالش‌های نورپردازی را حل کند. در تمام طول مدت مصاحبه سایه عینک مجری و میهمانان روی صورت‌شان بود و سوئیچ دوربین‌ها چنان بی‌دلیل انجام می‌شد که حقیقتا چشم را آزار می‌داد.