بریم اونجا بشینیم در کنار زاینده‌رود

درباره عکس‌هایی از آبگیری زاینده‌رود

چندمین بار است که در این گوشه صفحه سه، درباره زاینده‌رود و اصفهان برایتان می‌نویسم. خدا شاهد است که از سر بی‌سوژگی این موضوع را انتخاب نمی‌کنم. دست خودم نیست، همین که می‌بینم زاینده‌رود لب تشنه یا سیراب است دلم می‌لرزد. دیروز اما در میان عکس‌های زیادی که قابلیت حضور در عکس‌نوشت داشتند با دیدن این عکس دوباره دلم لرزید. آخرین بار همین‌جا نوشتم حالا که به این قطعه از زمین خدا نصف جهان می‌گویند باید با چنگ و دندان هم که شده حفظش کنیم و لای پر قو نگهش داریم.
انتخاب این عکس اما دلیل دیگری هم داشت. چند روزی می‌شود که در کشور حرف از آشتی ملی است. دیروز رئیس‌جمهور در سخنرانی 22 بهمن از بسته وحدت‌آفرین دولت و ایجاد تسهیلات بی‌سابقه برای بازگشت ایرانیان خارج از کشور و رفع محدودیت حتی برای آن دسته از ایرانیانی که در مقاطعی مرتکب اقدامات خلاف قانون شده‌اند، حرف زد. حرف‌های ابراهیم رئیسی را خواندم و بعد این عکس را دیدم، یاد ترانه «دلم می‌خواد به اصفهان برگردم، باز هم به اون نصف جهان برگردم» افتادم. برای سال‌ها هر وقت این ترانه را می‌شنیدم، ناخودآگاه یاد ایرانیان خارج از کشوری می‌افتادم که با دلیل و بی‌دلیل مجبور به ترک وطن شده‌ بودند. نمی‌خواهم حرف گنده‌تر از دهانم بزنم ولی حس و حال این عکس و آن ترانه چراغ امید را در دلم روشن می‌کند. انشاءلله به همین زودی‌ها بریم اونجا بشینیم در کنار زاینده رود/ بخونیم از ته دل ترانه و شعر و سرود.