زیباترین جایزه شب/هفتادوهفتمین دوره جوایز امی با پیام‌های سیاسی و انسانی و سنگ‌تمام هنرمندان برای مردم فلسطین برگزار شد
دیروز برندگان دوره جوایز امی معرفی شدند؛ در لس‌آنجلس و سالن مجلل پیکاک تئاتر و طبق معمول این‌قبیل مراسم‌ها، زرق و برق و شور و هیجان و فضای شاد و تصاویر و ویدئوهایی که تا مدت‌ها بعد از حضور هنرمندان در مراسم منتشر می‌شود.
دیروز برندگان دوره جوایز امی معرفی شدند؛ در لس‌آنجلس و سالن مجلل پیکاک تئاتر و طبق معمول این‌قبیل مراسم‌ها، زرق و برق و شور و هیجان و فضای شاد و تصاویر و ویدئوهایی که تا مدت‌ها بعد از حضور هنرمندان در مراسم منتشر می‌شود. امی به بزرگ‌ترین جشن تلویزیون معروف است و دوره هفتادوهفتمین، دوره‌اش متفاوت‌تر از همیشه بود. قرار بود صرفاً جشنی برای تجلیل از بهترین‌های جعبه جادویی باشد، اما در عمل به صحنه‌‌ای متناقض‌نما اما باشکوه از ترکیب هنر و پیام هنری، به‌خصوص موضع‌گیری در برابر اتفاقاتی که در جهان رخ می‌دهد، تبدیل شد.
آیینه‌ای تمام‌نما از زمانه‌ای که در آن به‌سر می‌بریم. دیشب مراسم امی مملو از تناقضات شکوهمند بود؛ ازیک‌سو، صدای خنده‌هایی که با طنز گزنده سریال «استودیو» بلند می‌شد و ازآن‌طرف هم سکوت سنگینی که سریال «نوجوانی» به سالن آورد. یک‌طرف اشک‌های شوق برندگان جوایز و کسب موفقیت‌هایشان بر گونه‌هایشان جاری می‌شد و ازسوی‌دیگر، فریادهای خشم‌آمیز و بیانیه‌های سیاسی به‌ویژه در حمایت از فلسطین. این‌ها برای جشنواره‌ای که محافظه‌کاری هالیوودی در بنیان و بنیادش نهادینه شده، تازه و غیرمنتظره بود.
سلطنت «استودیو» و تاریخ‌سازی «نوجوانی»
در ژانر درام، درحالی‌که همه نگاه‌ها به سریال «جداسازی» (Severance) دوخته شده بود که با ۲۷ نامزدی، پیشتاز مطلق بود، سریال درام پزشکی «چاله» (The Pitt) محصول شبکه HBO، جایزه اصلی را از آن خود کرد. جایزه بهترین بازیگر مرد و زن نیز به همین سریال و بازیگران آن یعنی؛ نوا ویل و دبریت لاور رسید. ترامل تیلمن نیز در شاخه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برگزیده شد و نام خود را به‌عنوان اولین بازیگر مرد سیاه‌پوست، برنده جایزه درام در تاریخ ۷۷ ساله امی ثبت کرد. در بخش کمدی، همانطور که انتظار می‌رفت، سریال تحسین‌شده شبکه اپل تی‌وی پلاس، «استودیو» بود که شب باشکوهی را سپری کرد.
این سریال که با نگاهی تیزبینانه و هجوآمیز به پشت پرده روابط قدرت، جلسات بی‌پایان و تصمیمات مدیران هالیوود می‌پردازد، در بخش‌های مختلفی مانند جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای ست روگن، جایزه بهترین بازیگر مرد میهمان برای برایان کرانستون و در کل با کسب ۱۳ جایزه، بسیاری از رکودها را شکست و سلطنت خود را بر دنیای کمدی تثبیت کرد. در همین بخش، جین اسمارت برای سومین‌بار جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را دریافت کرد و هانا اینبایندر نیز برای اولین‌بار، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به خانه برد.
در دسته سریال کوتاه، درام جنایی «نوجوانی» با معرفی یک استعداد جوان و درخشان، تاریخ‌ساز شد. این سریال که محصول نتفلیکس است، با تکنیک فیلمبرداری تک‌برداشت و داستانی تکان‌دهنده که درباره فرهنگ آنلاین «اینسل» دارد، بحث‌های مهمی درباره سلامت روانی نوجوانان و خطرات فضای مجازی به‌راه انداخت و بسیار دیده شد.
این سریال تقریباً تمام جوایز اصلی را درو کرد؛ مثل جوایز بهترین سریال کوتاه، بهترین بازیگر نقش اول مرد برای استیون گراهام، بهترین نویسندگی و بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش مکمل برای اوون کوپر ۱۵ ساله. سریالی که بلافاصله پس از پخش، به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل شد که بحث‌های مهمی را در سطح جامعه درباره سلامت روان نوجوانان و خطرات فضای مجازی به‌راه انداخت.
چفیه سرخ مقاومت
در امی هفتادوهفتم هیچ‌کدام از جایزه‌ها و نام‌‌ها، به‌اندازه پیام‌های سیاسی، توجه‌ها را جلب نکرد. شاید در سال‌های آینده، وقتی به امی ۲۰۲۵ نگاه می‌کنیم، بیش از فهرست برندگان، حجم و صراحت کم‌سابقه هنرمندان و کنشگری سیاسی‌شان در حمایت از مردم فلسطین را به‌یاد آوریم. در شرایطی که بحران انسانی در غزه به یکی از بزرگ‌ترین تراژدی‌های قرن تبدیل شده بود، هنرمندان در امی امسال با روش‌هایی خلاقانه، همبستگی‌شان با مردم فلسطین را با جهانیان در میان گذاشتند. یکی از اولین و قدرتمندترین پیام‌ها را خاویر باردم داد که پیش از آغاز رسمی مراسم، با چفیه‌ای دورِ گردن، روی فرش قرمز ظاهر شد.
این بازیگر سرشناس اسپانیایی که ۱۱ سال پیش هم نامه‌ای در حمایت از مردم غزه نوشته بود و عده‌ای از سینماگران او را به یهودستیزی متهم کرده بودند، این‌بار و در لس‌آنجلس با نشریه ورایتی مصاحبه کرد و قاطعانه گفت: «من اینجا هستم تا نسل‌کشی در غزه را محکوم کنم. من نمی‌توانم با کسی کار کنم که این نسل‌کشی را توجیه می‌کند یا از آن حمایت می‌کند.» باردم به بیانیه کارگرانان سینما برای فلسطین نیز اشاره کرد؛ نامه‌ای سرگشاده که گفته می‌شود تا پیش از مراسم حدود ۴۰۰۰ نفر از بازیگران، نویسندگان و کارگردانان سینمایی آن را امضاء کرده‌اند و متعهد شده‌اند با نهادها و شرکت‌های فیلمسازی اسرائیلی مشارکت‌کننده در نسل‌کشی و آپارتاید علیه مردم فلسطین، همکاری نکنند.
فراتر از یک جایزه
سیاسی‌ترین و جنجالی‌ترین لحظه شب، هنگام سخنرانی هانا اینبایندر پس از دریافت جایزه‌اش، رقم خورد. این بازیگر درحالی‌که سنجاق‌سینه کوچک «آتش‌بس» را بر لباس‌اش داشت، صحبت‌های خود را با جمله‌ای به پایان برد که هرچند بخشی از آن به‌دلیل استفاده از کلمات نامناسب توسط پخش‌کننده تلویزیونی سانسور شد، اما عبارت «فلسطین را آزاد کنید»، شنیده شد.
اینبایندر بعداً در پشت صحنه و در مواجهه با خبرنگاران، درباره بخش پایانی سخنانش توضیح داد: «این وظیفه من به‌عنوان یک فرد یهودی است که میان یهودیان و دولت اسرائیل تمایز قائل شوم. دین و فرهنگ ما... از این دولت قوم‌گرای ملی‌گرا جداست.» این کنشگری‌ها صرفاً به دو بیانیه فردی محدود نشد. حضور نمادهایی مانند چفیه، سنجاق‌سینه و روبان‌های درخواست آتش‌بس، در میان بسیاری از شرکت‌کنندگان دیگر نیز دیده می‌شد. ستارگان دیگری مانند روث نگا، کریس پرفتی و ایمی لو وود هم سنجاق‌سینه‌های آتش‌بس را پوشیدند و برخی مانند مگان استالتر، کیفی با نوشته آتش‌بس با خودش حمل می‌کرد.
تحرکاتی که نشان می‌دهد حساسیت نسبت به بحران فلسطین در بخشی از بدنه هالیوود از هر زمان دیگری بیشتر است. گرچه این اتفاقات واکنش‌هایی را نیز در پی داشت. چندروز پیش از مراسم، در پاسخ به بیانیه کارگردانان، استودیوی پارامونت بیانیه‌ای صادر و مخالفت خود را با تحریم هنرمندان اسرائیلی اعلام کرد.
حواشی و لحظات به‌یادماندنی دیگر
فراتر از جوایز و سیاست، امی هفتادوهفتم لحظات خاطره‌انگیز دیگری نیز داشت. یکی از احساسی‌ترین لحظات شب، پیروزی برنامه «شوی آخر شب با استیون کلبر» در شاخه بهترین برنامه گفت‌وگومحور بود. برنامه‌ای که چندی پیش خبر لغو آن، پس از سال‌ها پخش و به‌دلایل سیاسی، اعلام شده بود. یکی از هوشمندانه‌ترین لحظات شب، متعلق به بریت لاور بود.
او پس از سخنرانی خود، برگه‌ای را که از روی آن تشکرهایش را می‌خواند، به‌سمت دوربین برگرداند. در پشت برگه با خطی خوانا نوشته شده بود: «بگذارید بیرون بروم». این ارجاع مستقیم و خلاقانه به شخصیت‌اش در سریال که در یک محیط کاری جهنمی گیر افتاده است، تحسین حضار و کاربران شبکه‌های اجتماعی را برانگیخت و نشان داد که چگونه یک هنرمند می‌تواند حتی در لحظه دریافت جایزه نیز در دنیای هنری اثرش، باقی بماند. لحظات احساسی نیز کم نبودند. سخنرانی اشک‌آلود ترامل تیلمن و تشکر از مادرش به‌عنوان اولین مربی بازیگری‌اش تشکر کرد، تا ادای‌دین به تاریخ تلویزیون با حضور بازیگران سریال‌های کلاسیک، یادآور قدرت نوستالژی و تاثیر ماندگار این رسانه بر نسل‌های مختلف بود.
قدرت تصویر، صدای اعتراض
در شب هفتادوهفتمین دوره جوایز امی، هنر و سیاست به‌شکلی جدایی‌ناپذیر درهم‌تنیده شدند. رویدادی که از یک سرگرمی صرف، به سند تاریخی تبدیل شد که نشان می‌دهد، هنر حتی در پرزرق‌وبرق‌ترین نوع‌اش، نمی‌تواند و نباید در برابر دغدغه‌های انسانیت در جهانی شتابان و پرتلاطم سکوت کند. چگونگی آن را هنرمندان در امی نشان دادند.
با هجوکردن سیاست‌‌ها، فریادزدن برای فلسطین، پناه‌دادن به مهاجران و امیددادن به جوانان. این رویداد نشان داد که تلویزیون به‌عنوان یک رسانه، نه‌تنها برای سرگرمی، بلکه برای انعکاس و خلق‌کردن به‌ویژه به‌چالش‌کشیدن سیاست‌هایی که قلب جهانیان را به‌درد آورده، همچنان قدرت دارد. در سال ۲۰۲۵ بعد از کن، ونیز و حالا امی، رویدادها یادآوری کرد که هنرمندان، نگهبانان روح جامعه‌اند و این، زیباترین جایزه شب بود.
