از میان همه ما مردم، هر روز صبح‌به‌صبح مردانی لباس شهادت به‌تن کردند و پشت پدافند نشستند تا هوای ما و ایران را داشته باشند. مردانی که از وقتی عکس ۱۵نفرشان را کنار هم دیدم، اشک در چشمانم حلقه زد و خجالت‌زده‌شان شدم. مردان مردی که یک ایران تا دنیا دنیاست مدیون خون پاک‌شان هست که هست.
این روزها دلم می‌خواهد به همه آنهایی که بر طبل توخالی «میگا» و ترامپ و نتانیاهو می‌کوبند بگویم، ایران «لیلی» ماست. اگر قرار به جنگیدن هم باشد، ما در قبیله لیلی می‌جنگیم.
رفیقم می‌گفت، به هر بدبختی بود طرف‌های مولوی یک قفس می‌خرند و «عروس هلندی» را داخل‌اش می‌گذارند و خلاص. فردای ماجرا رفیقم زنگ می‌زند که از احوال پرنده نوخریده باخبر شود. رفیق‌اش می‌گوید که نه‌تنها حالش خوب است که حال اهل و عیال‌اش هم خوب است و تازه برایش اسم هم انتخاب کرده‌اند. حدس می‌زنید چه اسمی گذاشته‌اند؟ نه امکان ندارد که به مخیله بنی‌بشری برسد. اسم عروس هلندی را گذاشته‌اند «فردو».
صفحه گوگل ارث را باز می‌کنم و یک نگاه کلی به زمین می‌اندازم. کمی نزدیک‌تر می‌شوم ایران را از بالا برا‌نداز می‌کنم. به خراسان، به اصفهان، به تبریز، تهران، کردستان، بندرعباس، خوزستان، بلوچستان، خزر و خلیج فارس نگاهی می‌کنم و اسکرول را بر می‌گردانم.
شهرام شب‌پره هم به مردم ایران پیام داده و از مردم خواسته که حواس‌شان به همدیگر باشد، به هم کمک کنند و... ما مردم عجیبی هستیم. شناخت‌مان کار هر کسی نیست.
رفیقم در اینستاگرامش از ویولونیستی فیلم گذاشته که در خیابان‌های تهران سلطان قلبم می‌خواند.
از آن‌طرف بازار بیانیه دادن داغ شده است. دسته اول که این سال‌ها جور و جفای بسیار کشیده‌اند خیلی محکم و بی‌چون و چرا پشت ایران ایستاده‌اند و جهت دلگرمی و با هم بودن اعلام حضور کرده‌اند. دسته دوم آن عده‌ای هستند که بیانیه نوشته‌اند و از مام وطن حمایت کرده‌اند ولی این حمایت را در هزار لایه اما و اگر پیچیده‌اند. دلم می‌خواهد برای این رفقا بنویسم دمتان گرم که بیانیه دادید اما دفاع از وطن اما ندارد، اما را بگذارید برای بعد از جنگ.
می‌نشینم پشت کامپیوتر تا عکس‌نوشت بنویسم. یکی از خلبان‌های جنگنده سلفی از خودش استوری کرده و بالایش نوشته «شاید آخرین عکس ما باشه، الهی به امید تو» زیر لب لاحول ولا می‌خوانم و به خدا می‌سپارمش. جنگ پدیده عجیبی است. جوهر آدمی را آشکار می‌کند.
مدرسه جای عجیبی است. یک جورهایی شروع خط کشیده شدن روی سفیدی آدم است. کدام نکبتی روی وجودت را اینطور خط خطی کرده که...؟ حواست باشد آن کسی که برایش کف می‌زنی و سوت می‌کشی صاحب این عروسک را کشته است.
اگر یک جو مردی در وجودت هست، اگر به همین مزخرفاتی که می‌گویی اعتقاد داری، قسمت می‌دهم، آن چاقوی زنجانی که برایم آوردی را همین الان با عشق تقدیمم کن.
