در دنیایی که هر صبح وقتی چشم از خواب غفلت باز می‌کنی فلان شرکت به واسطه اضافه کردن یک x در کنار لوگوی قبلی، «فیس لیفت» ۲۰۲۴ را زیراکس کرده، باید به گروه نجات حق داد که از جانشان بگذرند و چنین جواهری را از آتش نجات دهند.
دست‌ها قصه‌گوهای کم‌نظیری هستند که این داستان را طی سال‌ها با حوصله‌ای کم‌نظیر آرام آرام روی پوست می‌نویسند. این‌طور می‌شود که هر چین، هر زخم و هر خط نشان از روزها و سال‌ها دارد.
ما از سِرِ درون کسی با خبر نیستیم. به همین ترتیب از مکنون قلبی پزشکیان بی‌خبریم. از روی عکس، فیلم، سخنرانی و... ظاهراً انسان افتاده‌ای است. خیلی اهل ادا درآوردن و فیلم‌بازی کردن نیست. داش مشدی راه می‌رود و گاهی وقت‌ها بی‌حوصله است. تا جایی که وقتی بسته‌ای به او می‌دهند و فکر می‌کند نباید آن را بگیرد بدون مصلحت‌اندیشی پرتش می‌کند. شاید رفتار او از نگاه ما درست نباشد که نیست. اما حقیقت این است که بهتر است به جای این میزان از زوم شدن روی یک شخصیت اجازه بدهیم خودش باشد.
عکس را که دیدم رفتم به ساعت ۹:۴۵ دقیقه دهم تیرماه ۱۴ سال پیش. وضعیتم رقت‌بارتر از آن است که تصور کنید.
دلم می‌خواهد که این وطن دوباره وطن شود. دلم می‌خواهد یک نفر آدم حسابی برود و منت دایی و... را بکشد و از دلشان دربیاورد.
روزی که تصمیم گرفتم وارد این حرفه شوم تا خرخره زیر بدهی بودم. به هر ریسمان پوسیده‌ای که فکر کنی دست انداختم و نشد. با اندوهی وصف‌ناپذیر و در کمال ناامیدی، گوشه خیابانی ایستادم و ثبت‌نام کردم و این عکس را همان جا از خودم گرفتم. این عکس و احتمالاً عکس بسیاری از همکاران مغمومم خاطره همان شروع تلخ است.
دیروز که دیدم روزنامه «تایمز لندن» عکسی از ابومحمدجولانی منتشر کرده و ذیلش نوشته «رهبر مؤدب سوریه به خانه می‌رود» فهمیدم که ظاهرا ً پروژه این روزهای غرب «ریبرند» جولانی است.
استفاده از عکس غیرواقعی در روزنامه تنها به شرط توضیح در کپشن عکس قابل قبول است. آن هم نه در شرایطی که گرفتن عکس آلودگی هوا از آب خوردن راحتتر است.
گاهی عکاسها چون هر روز یک جای تکراری را میبینند توان دیدنشان را از دست می‌دهند. اتفاقی که برای عکاسهای خبرگزاری میزان در این دادگاهها افتاده است.
عکسها بیش از یک تصویر ساده هستند؛ تصاویر میتوانند حامل معنا، قدرت، و گاه خاطرات جمعی مردمی شوند؛ خاطراتی که در این جور مواقع اساساً خاطرات خوشی نیستند و از بین بردنشان حس خوشایندی دارد.
