اولین بار وقتی عینکم را پاک کرد مهرش به دلم نشست. آقا این عینک پاک کردن را دستکم نگیر. خاطرت خیلی باید برای زنی عزیز باشد که عینکات را پاک کند. وقتی شیشه عینک را توی دهانش برد دل من را هم برد. راننده این حرفها را زد و به هق هق افتاد. شیشه را میدهم پایین و میفهمم که توی باغچهها پاییز اومده پی نامردی.
در نگاه من روزنامهنگار رفتار این سالهای علی دبیر رفتار کودکی بود که میخواست ادای بزرگی در بیاورد. رفتار علیرضا برایم مصداق دقیق آن ضرب المثل طلبهها بود که میگفتند: شیئان عجیبان هُما اَبردُ من یَخ / شیخٌ یَتَصَبّی و صَبیٌّ یَتَشَیًّخ، یعنی دو چیز در این عالم عجیب و یختر از یخ است، پیرمردی که ادای بچهها را در بیاورد و بچهای که ادای پیرها را.
من دیدهام وزیری که از ورزش صبحگاه با بدن عرقکرده در جلسه شورای عالی شرکت میکرد. من دیدهام مسئول بلندبالای مملکتی که جلوی دوربین یک حرف میزد و پشتش طور دیگری رفتار میکرد. من دیدهام رئیسجمهوری که در مصاحبه مطبوعاتی مگس را روی هوا شکار میکرد. از آن طرف هم دیدهام وزیر و وکیل و رئیسجمهوری که خودشان را بالا بالا مینشاندند و حتی زورشان میآمد که سلامی را علیک بگویند.
هفته پیش بود که عکسی ماهوارهای از دریاچه ارومیه با تیتر «دریاچه ارومیه به طور کامل محو شد» سر و صدای زیادی بهپا کرد. واقعیت این بود که با نگاه به عکس ناسا حقیقت تلخ آنقدر که باید و شاید خودی نشان نمیداد. دیروز اما خبرگزاری ایرنا مجموعه عکسی از این فاجعه منتشر کرد که حقیقت تلخ را دودستی توی صورتم کوبید.
دیروز سید تیمور حسینی رئیس پلیس راهور فراجا خطاب به زنانی که بدون گواهینامه موتور میرانند هشدار داده است. هشدار رئیس پلیس راهور متین بر منکرش لعنت. اما یک نفر باید به سیستمی که اینقدر کُند است و از جامعه عقب مانده هشدار بدهد که دست بجنباند و جلوی اتفاقات ناگواری که خدای ناکرده در آینده میافتد را زودتر بگیرد.
خیابان سی تیر عصر یک روز اواخر تابستان هزار و چهارصد و چهار. نیم ساعت، شاید بیشتر است که ایستادهام و به خوابیدنش خیره شدهام. خیابان شلوغ است. رانندهها بیاعتنا به اطراف، گاز، بوق، فحش، ترمز، کلاچ و ... مرد اما در عالم دیگری سیر میکند.
به عکس دقت کنید. به نظرتان در میان همه لبخندها، جای صورتهای خسته از گرمای آفتاب بیابان و پوستهای چروکیده از سرمای استخوانسوز که راه را ساختهاند خالی نیست؟
کجا بودید وقتی اول هر ماه آرزوهای بر باد رفته را جمع میکردیم و با نگاهمان به دست ماه شب نو میسپردیم. حواسم هست که وقتی این یادداشت را میخوانید خاطره شب «ماه خونین» هنوز از کلهتان نپریده است. اصلاً شما را چه با ماه؟
جرعهجرعه آبم دادید، فدای سرتان. روی بستر خشکم رژه رفتید، نوش جانتان؛ کنسرت گذاشتنتان را کجای دلِ خونم بگذارم؟ یک لحظه به خودتان بیایید. فکر کنید خانهای را خراب کردید و حالا در همان خانه خراب، عروسی میگیرید. حال صاحبخانه را دریابید.
آفتاب هنوز به وسط آسمان نرسیده بود که خبر آمد کنسرت میدان آزادی لغو شده است. قاعده این بود به عنوان کسی که به ماجرا نقد داشتم از شنیدن خبر خوشحال شوم. اما خدا که میداند، شما هم بدانید همین که خبر را خواندم بغض بیخ گلویم را چسبید
