با توجه به اینکه کروبی برخلاف بسیاری از چهرههای دیگر حزب هم دارد و فعالیت سیاسی متفاوتی را میتواند در پیش بگیرد، در نتیجه به احتمال زیاد نه نسخه خاتمی و نه نسخه ناطقنوری را در پیش میگیرد و فعالتر از آنها خواهد بود
جمعیت معترض به عدم اجرای قانون حجاب فعلاً در اقلیت قرار دارند و حتی حاضر نیستند به آثار و تبعات این تصمیم و آن هشدارها توجه کنند و از خواسته خودشان برای حفظ امنیت و آرامش جامعه کوتاه بیایند. بر همین اساس است که این موضوع اجتماعی با آن رفتاری که در مجلس صورت گرفته و فشارها و تاکیدات رادیکالها نشان میدهد موضوع بیش از آنکه دغدغه اجتماعی باشد، رویکردی سیاسی برای اثبات ناکارآمدی دولتهای تغییرخواه است.
بعد از ترور سیدحسن نصرالله، موضوع جلسه اجماع مشهد در ششم تیرماه سال جاری با انتشار نامه «خدامی حسن نصرالله در حرم امام رضا(ع)» از سوی حامیان قالیباف بار دیگر این مجادله را تازه کرد. آنها مدعی شدند که در جلسه معروف تیرماه سال جاری در مشهد برای ایجاد اجماع بین جلیلی و قالیباف، سیدحسن نصرالله هم حضور داشته و خواهان کنارهگیری جلیلی به نفع قالیباف شده است! که جلیلی از آن سرباززده است.
تصویری که خاتمی از فضای جامعه ارائه کردهاست نه گنگ و نامفهوم یا دور از واقعیت است که واکنش جریان رقیب تخطئه آن باشد نه راهکارهایش چیزی دور از منطق بوده است که جریان مقابل وظیفه خود بداند در برابرش بایستد. کاش زمانی برسد که واقعاً قصد همه طرفهای سیاسی اصلاح امور جامعه و حل مشکلات باشد نه دعوا و به جای آرمانگرایی تخریبگرایانه واقعاً به آرمانگرایی واقعگرایانه بپردازند.
دانشگاه تهران از فرد لباس شخصی که در تجمع روز جمعه دانشجویان این دانشگاه در اعتراض به قتل میرمحمد خالقی با یک دانشجوی دختر این دانشگاه درگیر شده بود شکایت کرد.
فضلالله محلاتی اگرچه به سختی و با وساطت عباس مهاجرانی واعظ و نوشتن «تعهد» گذرنامه خود را گرفته بود اما با سید مصطفی خمینی در مکه دیدار کرد و به گفته او «سیدمصطفی خمینی در این سفر، شبها به مسجدالحرام میرفت و روی ریگها رو به کعبه مینشست،...اما بیشتر ایرانیان از ترس گزارشگران ساواک جرأت نزدیک شدن به وی را نداشتند.»
مصطفی شعاعیان در آخرین دیدارش با حمید اشرف از رهبران چریک فدائی خلق، وقتی اشرف به او میگوید: «ببین رفیق! جنبش سخت ناتوان است. بگذار تا اندازهای رشد کنیم و نیرو بگیریم، آنگاه خوب، هرکس هر نظری داشته باشد، آزاد است که بگوید.» چنین پاسخ میدهد: «رفیق جون! سازمانی که به هنگام ناتوانی از پخش اندیشهای جلو میگیرد، به هنگام توانایی، آن مغزی را میترکاند که بخواهد اندیشهای کند سوای آنچه سازمان دیکته میکند!»
پس از پیروزی انقلاب اگرچه ناطقنوری در بازههای زمانی مختلف پستهای مختلفی را تجربه کرد اما در نهایت همنشین حاشیهنشین شد و حالا از چهرههای اصولگرای سنتی است که دیگر نه در جامعه روحانیت مبارز و این جریان نقش ریش سفید را دارد و نه در جایگاه سیاسی ارتباط و موقعیت تاثیرگذاری پیدا کرده است.
مهدی بازرگان: میدانیم که تا همکاری و گذشت و هماهنگی میان رجال و مخصوصاً روشنفکران و رهبران ما وجود نداشته باشد، نهتنها تشکیل جبهههای نیرومند مبارز میسر نمیشود، بلکه به فرض معجزه و نبوغ و با وجود مقتضیات مختلف پس از حصول موفقیتهای اولیه، خانه های استقلال و آبرو که به خون دل و فداکاری برپا شده باشد، با آتشِ نفاق و جدایی و خودخواهیها به زودی نابود میشود.
منیر گرجی که پیش از انقلاب و در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، فعالیت سیاسی را آغاز کرد، بهعنوان یک قرآنپژوه جلسات قرآن برگزار میکرد و حتی همراه آیتالله طالقانی برای پاسخ به سوالات زنان در مجالس حضور داشت، با ورود به مجلس خبرگان قانون اساسی به یکی از نمادهای زن مسلمان که قرار است در جمهوری اسلامی ایران نقشآفرینی کند، تبدیل شد و حتی گفتوگوهایش درباره سکولاریسم و مارکسیسم هم در رسانهها منتشر میشد.
