دیاسپورای ایرانی که طی دهها سال بر جمعیت آن افزوده شده، به مرور به جامعهای گسسته از وطن بدل شد. جامعهای که گاهی به اشکال گوناگون دست به کنشگری سیاسی در قبال وطنش نیز میزند.
مجمع روحانیون مبارز و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران از لحاظ مشی سیاسی وجوه اشتراک زیادی داشتند اما شاید اولین و مهمترین این اشتراکات به نحوه شکلگیری آنها بازگردد. مجمع روحانیون مبارز بال چپ جامعه روحانیت مبارز بود که به دلیل اختلاف‌نظرهایی که با همان جریان راست سنتی داشت از آن انشعاب پیدا و در سال ۱۳۶۷ اعلام موجودیت کرد.
دولت مسعود پزشکیان تازه به یک‌سالگی‌اش رسیده است و کوله‌بار تجربه او در این مدت همراه با جنگ، ناترازیها، وضعیت بد اقتصادی و نارضایتیها است. در کنار آن در همین روزهای یک‌سالگی دعوا بر سر مذاکره کردن یا نکردن با آمریکا و اروپایی‌ها و کفایت و عدم کفایت پزشکیان برای ماندن در رأس قوه مجریه و سمت رئیس‌جمهور بخش قابل توجهی از اظهارنظرها و اخبار سیاست داخلی را به خود اختصاص داد و این سوال از سوی تندروهای داخلی و خارجی ضددولت او از آنهایی که به او رای دادند به کرات پرسیده می‌‌شود که آیا از رساندن پزشکیان بر مسند ریاست‌جمهوری پشیمان نیستید؟
رئیس‌جمهور مسعود پزشکیان در روزهای اخیر دیداری با اصحاب رسانه داشت و سخنانی در پاسخ به سوالات حضار بیان کرد که انعکاس آن در رسانهها موجی از واکنش‌ها را به همراه آورد.
در روزهای اخیر فیلمی از سخنان الیاس حضرتی، رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت و بخشی از سخنرانی غلامحسین محسنیاژهای، رئیس قوه قضائیه منتشر شد که به موضوع زندانیان سیاسی و تلاشها برای آزادی آنها به‌ویژه در روزهای پس از جنگ ۱۲ روزه اسرائیل با ایران پرداخته اند.
در آستانه تحلیف رئیس‌جمهوری در سال ۱۳۸۰، شورای نگهبان و قوه قضائیه بر این تاکید داشتند که باید تا پیش از این همه اعضای شورای نگهبان مشخص شوند. حال اینکه اسامی اواخر تیر و پیش از تعطیلات جلسات مجلس تقدیم این نهاد شده بود و حالا درخواست جلسه فوری و عجله در کار برای رای دادن بود
«باید بدانند هسته سخت این نظام، ۹۰ میلیون نفر هستند که همه یکپارچه‌اند»؛ این جمله بخشی از سخنان محمدباقر قالیباف رئیس مجلس است که چندی پیش در گفت‌وگوی تلویزیونی مطرح کرده است.
یک روز پیش از حمله اسرائیل به ایران در صداوسیما گفته بود: «برخورد آتی ما با صهیونیست‌ها از جنس وعده‌های صادق نیست، بسیار کوبنده‌تر، ویرانگرتر و مخرب‌تر خواهد بود.»
در این شرایط انتظار می‌رفت مسئولان برای ایجاد همبستگی بیشتر زندانیان سیاسی و چهرههایی که در همین روزها از درون زندان دل‌شان برای مردم و ایران پَرمیکشد را آزاد کنند؛ نه اینکه چنین مواضعی در صداوسیمای رسمی کشور منتشر شود و به‌نوعی بیانگر آن باشد که در این روزهای سخت هم که مردم همدل شدهاند، برخی به‌دنبال خودی و غیرخودی و شکاف بین حکومت و مردم با زنده کردن خاطرات و اختلافات سیاسی و اجتماعی مردم هستند.
از نیمه‌شب پنجشنبه تا الان که این مطلب در حال نگارش است مردم تهران و برخی شهرهای دیگر ایران با صدای انفجارهای پی‌درپی و شلیک پدافندها نگران از آینده خود و کشورشان لحظات را می‌گذرانند.
