از قدیم گفته‌اند ترک عادت موجب مرض است. شده حالا حکایت من. نشسته‌ام به تماشای «پول و پارتی»، «هاوایی»، «تگزاس ۳»، «تمساح خونی» و... و سرگیجه گرفته‌ام که قضیه چیست؟ این دیگر چه صیغه‌ای است؟ راستی چی شد، چجوری شد که سینمای ما به نقطه حساس استیصال کنونی رسید؟
وقتی سه‌سال پیش حمله فراگیر طالبان به جمهوری اسلامی افغانستان و فتح فوری ولایات این کشور به جهان مخابره می‌شد، موجی از حیرت جهانیان را فراگرفت. بهت بسیاری از افغانستانی‌ها نیز کمتر از جهان نبود.
روی سخنم اینجا البته بیشتر خطاب به سیاسیون است که براساس صحبت‌هایی که در گوشه و کنار شنیده می‌شود، فیل برخی از آنها به‌راستی یاد هندوستان کرده و گمان می‌کنند تاریخ به دوم خرداد ۷۶ عقب‌نشینی کرده است. برخی‌شان از همان روزهای تشکیل کابینه معتقد بودند، لزومی ندارد تعاملی با سایر جناح‌ها در تشکیل کابینه صورت بگیرد. همین بود که بعضی تذکر دادند که در دولت اول خاتمی هم چندین وزیر از جناح رقیب حضور داشتند، بنابراین بهتر است از نوستالژی‌بازی با دوم خرداد دست بکشیم.
آرای برخی فلاسفه علم چون پل فایرابند نیز که بر شباهت میان علم و اسطوره تاکید دارد و در برداشتی آنارشیستی و نسبیگرایانه معتقد است، تفکیک علم از غیرعلم هم امری تصنعی و هم امری مضر برای پیشرفت دانش است، زمینه را برای گسترش نگرشهای شبهعلمی میگشاید و بدینترتیب گویی در هیاهوی شبهعلم و ضدعلم، آنچه در غبارها گم می‌شود، علم و نگرش علمی است
گرایش غالب در روشنفکری ایران در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ را می‌توان گرایش رمانتیک ضدمدرن قلمداد کرد که شاخص‌ترین چهره‌های آن جلال آل‌احمد و علی شریعتی هستند.
«جان ور» مجموعه ۹ داستان کوتاه به قلم علی صالحی بافقی است؛ داستان‌هایی که در فضایی سورئال نوشته شده‌اند، اما در عین حال اتصالی ظریف و جذاب با روزمره‌های آدم‌های امروزی نیز دارند و ردپای معضلات اجتماعی را هم می‌توان در آنها دید.
ستار هاشمی در شرایطی سکان وزارت ارتباطات را به دست گرفته است که از سویی فناوری اطلاعات به بستر اصلی توسعه و پیشرفت کشورها تبدیل شده و از سوی دیگر کلاف فیلترینگ در این مقطع پیچیده‌تر از هر زمانی شده است؛ کلافی که آنقدر گره خورده است که باز کردن آن به تنهایی و در اسرع وقت از عهده هیچ فرد و نهادی بر نمی‌آید.
در فاصله ترور سیدحسن نصرالله و عملیات «وعده صادق ۲»، «تندروها» مطالبی حیرت‌انگیز در فضای رسانه‌ای پراکندند؛ ادعاهایی درباره مانع‌تراشی دولت پزشکیان در انجام عملیات نظامی متقابل یا تقابل دیپلماسی عراقچی و ظریف با نیروهای میدان و سپاه پاسداران. می‌گفتند «صبر استراتژیک» همین غربگرایان، اسرائیل را جری‌تر کرده.
در روزگار حاضر تأمل فلسفی بر زندگی روزمره و مظاهر متفاوت آن، به امری رایج بدل شده است. یکی از کوشندگان عمده این مقوله در سطح جهان، آلن دوباتن نویسنده فلسفه‌خوانده و ساکن بریتانیاست که به‌خصوص در ایران نیز بسیاری از نوشته‌های او ترجمه شده‌اند و ازقضا پرفروش نیز از آب درآمده‌اند.
جناب علم‌الهدی پرسیده‌اند «اگر مردم لبنان به دین گرایش نداشتند آیا بازهم به خاک و خون کشیده می‌شدند؟»، من پاسخ این پرسش را دقیق نمی‌دانم، کمااینکه در جنگ‌های داخلی، بی‌دینان در برابر هم نایستادند. مطمئنم اما اگر لبنان کشوری قدرتمند و ثروتمند بود، نخبگانش براساس«وفاق ملی» (بخوانید منافع ملی) عمل می‌کردند و مردمانش مرفه و شاد بودند، اسرائیل جرأت نمی‌کرد نگاه چپ بدان بیاندازد.
