۲۸ مردادماه، فقط سالروز آن کودتای معروف و جنجالی علیه دولت مصدق یا سوختن حداقل ۴۰۰ نفر در سینمارکس آبادان نیست. ۱۱سال پیش در چنین روزی سیمین بهبهانی شاعر و نویسنده شهیر نیز در ۸۷ سالگی روی در نقاب خاک کشید و بدین‌ترتیب ایران یکی از شاخص‌ترین زنان تاریخ ادبیات فارسی را از دست داد.
میان میلاد و مماتش، فقط یک‌روز فاصله بود؛ در گرمای ۲۵ مردادماه ۱۳۲۱ در خیابان شهباز تهران اشغال‌شده به دست متفقین از خشت افتاد و در ۲۶ مردادماه ۱۳۹۹ در تهران کرونازده درگیر تحریم و قرنطینه درگذشت.
این روزها واکنش‌های متعدد و متنوعی به سخنان اخیر رئیس‌جمهور مبنی بر لزوم مذاکره و نیز وجود بحران‌های جدی و انکارناپذیر در کشور ابراز شده است.
در دیدار وزیر ارتباطات با اهالی رسانه، نخستین پرسشی که یکی از خبرنگاران مطرح کرد، ذهن مرا به واقعیتی برد که سال‌هاست بدان فکر می‌کنم و برآوردم این است که علت بسیاری از گرفتاری‌های ما همین یک مورد است و آن‌هم عبارت می‌‌شود از شکاف میان اختیارات و مسئولیت.
ناصر فکوهی در بخش نخست این گفت‌وگو از رابطه خیالین و توهم‌زای دیاسپورای ایرانی با سرزمین مادر سخن گفت و برخی از وجوه منفی رایج در میان این جامعه مهاجران، همچون خودشیفتگی از یک‌سو و خودکوچک‌بینی از سوی‌دیگر را مورد توجه قرار داد.
بحران اشغال سفارت آمریکا برای دیاسپورای ایرانی آمریکا یک «تروما»ی واقعی بود، زیرا به‌شدت تحقیر شدند و زیر فشار افکار عمومی بودند.
کتاب «فلسفه داستایفسکی» نوشته سوزان اندرسن، با ترجمه خشایار دیهیمی و به همت نشر نو به بازار عرضه شده است.
هر حکومتی برای آنکه مدرن باشد، باید مشروطه شود و هر مشروطه‌ای برای تحقق باید ملی باشد. در چنین مشروطه‌ای هر پدیداری نیز باید در وهله نخست متصف باشد به صفت ملی؛ از دولت ملی تا دین ملی.
خاورمیانه، جهان تناقض‌هاست. این را نه‌فقط آن مستشرقان اهل بریتانیا، فرانسه و آلمان ـ که ادوارد سعید در کتاب مشهورش، «شرق‌شناسی» بدان‌ها اشاره کرده است ـ
به‌تازگی فیلمی منتشر شده از حضور رئیس‌جمهور در استانداری زنجان. آن بخش‌اش؛ «جعفر ول کن برو حرفتو بزن» هم حسابی فراگیر شد.
