ابراهیم نبوی در زمانه موسوم به دوره «دوم خرداد» و به‌طور ویژه در طنز مطبوعاتی گل کرد و نامش شهره آفاق شد. در همین دوران نیز اتفاقاً کتاب‌های بسیار زیادی را منتشر کرد که برخی از آنها محتوای طنزآمیز داشتند، اما دسته‌ای دیگر شامل گفت‌وگوهای او با شخصیت‌های سیاسی، روشنفکری و مطبوعاتی ایران بود.
کتاب «قدرت نرم چینی»، نوشته ماریا رپنیکووا ازجمله آثاری است که به تلاش‌های گسترده و چندجانبه چین برای افزایش قدرت نرم این کشور اشاره می‌کند.
مصائب اینترنت برای ایرانیان تمامی ندارد و هر روز دردسر تازه‌تر از تازه‌تری از راه می‌رسد. تازه اندکی کام کاربران ایرانی از رفع فیلتر گوگل‌پلی و واتساپ شیرین شده بود که دیروز خبر رسید، برخی از کاربران ایرانی ایمیلی دریافت کرده‌اند مبنی بر تعلیق سرویس گوگل آنالیتیکس (Google Analytics)، با چنین مضمونی: «مشتریان محترم آنالیتیکس، ما اخیراً فعالیت نامناسبی در ارتباط با حساب گوگل آنالیتیکس شما ردیابی کردیم.
در روزهای اخیر انتشار تصاویری ترسناک در استوری‌های اینستاگرام بهرنگ علوی، بازیگر ایرانی هیاهویی در میان کاربران فضای مجازی ایجاد کرد.
در دهه ۱۹۶۰، خیلی از کسانی که گرایشهای چپ داشتند از علم بهدلیل کاربردهای نظامی و تسلیحاتیاش انتقاد میکردند. اما امروز میبینیم که خیلی از راستگراها منتقد علم هستند؛ چون ایرادهای سرمایهداریِ معاصر و سبک زندگی آمریکایی را آشکار می‌کند.
آدمی آرزو می‌کند ای‌کاش کتاب «روند جدایی»، جدی گرفته می‌شد و اعضای این سازمان می‌فهمیدند که ترکیب جاه‌طلبی رهبرانی که خود را به مقام «معصوم» ارتقاء داده‌اند و احساس حقارت اعضایی که در جهان‌بینی سازمان موجوداتی خبیث، شیطانی و نیازمند به‌راه‌آمدن، ولو با سرکوب و فریب، بازنمایی می‌شدند، چه فاجعه‌ای را می‌تواند رقم بزند.
بهانه این مصاحبه انتشار کتاب «برساخت اصالت: مطالعه انتقادی تاریخ اجتماعی ایران از دریچه موسیقی» است که به‌تازگی نشر «برج» آن را منتشر کرده و با استقبال خوب مخاطبان هم مواجه شده است. آیدین آریافر، نویسنده کتاب و پژوهشگر تاریخ اجتماعی ایران در این اثر خواندنی، کوشیده است پدیدار شدن گفتارهای اصالت و ابتذال در تاریخ موسیقی معاصر ایران را از طریق مناظره‌هایی که میان موسیقیدانان و گروه‌های مختلف موسیقی در طول چند دهه گذشته در ایران شکل گرفته است، ردیابی کند.
امروزه تردیدی نیست که ادبیاتی که برای کودکان و نوجوانان جذابیت دارد و مطلوب است، با آنچه برای سایر مخاطبان تولید می‌شود، تفاوت دارد. بااین‌همه این نکته بدیهی همیشه بدیهی نبوده است و قرن‌هایی متمادی، نه لزومی به ادبیات‌خوانی کودکان و نوجوانان احساس می‌شد و نه بعدتر آنچه به این گروه‌های سنی توصیه می‌شد، تفاوتی معنادار با ادبیات بزرگسالان داشت.
همواره از پس انتخابات، تحولات در دولت و تعیین وزیر علوم جدید، نگاه بسیاری از دانشگاهیان به تغییر رؤسای دانشگاه‌ها معطوف می‌شود. این امر به‌خصوص به‌واسطه این به امری عادی بدل شده که استقلال نهاد دانشگاه از نهاد سیاست به انحای مختلف تضعیف شده است، بنابراین بسیاری از مواقع اهالی دانشگاه از مداخلات سیاسی در امور داخلی دانشگاه‌ها گلایه دارند.
هر چه مرور می‌کنم می‌بینم دست‌کم گرفتن اعراب و حتی مضحک و بی‌اهمیت دانستن توفیقات توسعه‌ای آنها امری است که در ایران بسیار طرفدار دارد و انگار کسی باورش نمی‌شود که آنها دارند در بسیاری از زمینه‌ها به پیشرفت‌های غیرقابل انکاری دست می‌یابند.
