اینترنت فراتر از زیرساخت

اینترنت در کنار آب، برق، گاز، انرژی و راه، زیرساخت لازم برای توسعه اقتصادی کشور است. حتی زیرساخت‌های دیگر نیز برای توسعه خود نیازمند اینترنت هستند. اینترنت موجب افزایش بهره‌وری و کارآیی در همه حوزه‌ها می‌شود. بدون وجود و توسعه اینترنت امکان تداوم حیات اقتصادی نیز به مرور کمتر و کمتر می‌شود. پس چرا مسئولان ایران بدون توجه به این واقعیت روشن همچنان می‌‌کوشند که اینترنت را محدود و محدودتر کنند؟ حتی ادعا می‌کنند که می‌خواهند از طریق اینترنت داخلی نیازهای عمومی را برطرف کنند و تنها راه ارتباطی با جهان خارج را در کنترل خود درآورند. آنان در ابتدا به مسائل فرهنگی و اخلاقی اشاره می‌‌کردند، ولی عملکردشان نشان داد که مسئله اخلاقی در حاشیه و نوعی بهانه برای حکومت است. زیرا با فیلتر کردن به‌صورت خواسته یا ناخواسته موجب رواج و استفاده فیلترشکن از طرف مردم شدند و این بزرگترین ابزار برای رواج آن چیزی است که مدعی بودند مخالف آن هستند. زیرا دسترسی همه را به سایت‌های مستهجن آسان کرد. مسئولان حکومتی در اصل نگران آگاهی‌بخشی سیاسی و اجتماعی و دسترسی به افکار و عقاید جدید بودند، لذا در جریان اعتراضات اخیر فرصتی پیدا کردند که هدف خود را درباره اینترنت عملی کنند، ولی این سیاست به چند دلیل نتیجه نخواهد داد:
اولین علت این است که شیوه‌‌های دیگر اطلاع‌رسانی نیز وجود دارد که قابل فیلترینگ نیست. دوم اینکه، تجربه چهار ماه گذشته نشان می‌دهد که عبور از فیلترینگ بیش از آنکه مانعی برای معترضان شود، به‌عنوان مانعی برای ارتباطات و کسب و کار مردم عادی عمل می‌کند. سوم و مهمتر اینکه این رفتار با اینترنت دارای تبعات سنگینی است که به‌نوبه خود منجر به اعتراضات و نارضایتی‌های جدیدی خواهد شد.

گزارش امروز هم‌میهن از یک نظرسنجی جامع در این مورد نشان می‌‌دهد که بر اثر اختلال در اینترنت کسب‌وکارهای زیادی تعطیل شده‌اند یا برخی از آنها نیروهای خود را اخراج کرده‌اند یا طرح‌های توسعه خود را متوقف کرده‌اند.
این در شرایطی که وعده ایجاد یک میلیون شغل داده شده و نیز رشد اقتصادی کاهش یافته است. فیلتر کردن اینترنت نقض غرض است و موجب رشد نارضایتی و رکود اقتصادی می‌شود. البته صدای این مشکلات مدتی بعد در می‌آید.
متاسفانه برخی از مسئولان گمان می‌‌کنند که می‌توانند مثل چین به اینترنت داخلی بسنده کنند و راه را بر اینترنت بین‌المللی ببندند، ولی توجه ندارند که بازار و توان فن‌آوری چین ده‌ها و صدها برابر ایران است و ایران نمی‌تواند چنین سیاستی را پیش بگیرد و حتی اگر بخواهد انجام دهد، نیازمند زمان و فرصت است و تا آن زمان چنان مشکلات گوناگونی را به جامعه و مردم تحمیل خواهد کرد که کل روند امور جامعه در اقتصاد، آموزش، فرهنگ و ارتباطات را مختل خواهد کرد. تنها کسانی این مسیر را طی می‌کنند که هیچ تعهدی به منافع عمومی ندارند و فقط به منافع جناحی و شخصی خود تاکید دارند.