تاثیر انتخابات آمریکا برخاورمیانه

 ایالات متحده می‌داند که با توجه به پیچیدگی سیاسی در خاورمیانه، نمی‌تواند منطقه را متحول کند. آمریکا از شکست‌های تهاجم سال 2003 خود به عراق، به‌رغم سرمایه‌گذاری سنگینش در دموکراسی‌سازی درس آموخته است. علاقه محدود آمریکا به خاورمیانه، تمایل را برای محدود کردن دخالت در این منطقه افزایش داده‌است. این عدم تمایل از دوران ریاست‌جمهوری باراک اوباما و زمانی آغاز شد که ایالات متحده تمرکز خود را به سمت آسیا تشدید کرد.

علاوه بر این، رای‌دهندگان آمریکایی درگیر مشکلاتی هستند که هیچ ربطی به خاورمیانه ندارد. علاقه شدید فعالان حقوق بشر و رسانه‌های آمریکایی به جنگ غزه لزوماً منعکس‌کننده اولویت‌های رای‌دهندگان مردم آمریکا نیست. واقعیت این است که مردم آمریکا به عنوان یک کل هیچ ارزشی برای خاورمیانه قائل نیستند. اگر ترامپ در انتخابات برنده شود، سیاست خارجی را بر اساس اصول «اول آمریکا» از جمله در امضای قراردادهای تجاری، نشان‌دادن بی‌میلی برای دخالت نظامی در خارج از کشور و کاهش تعهدات بین‌المللی آمریکا، از جمله در  ناتو، دنبال خواهد کرد.

در خاورمیانه، ترامپ علاقه چندانی به بحران‌های سوریه، عراق، لیبی و یمن نشان نداده است و ترجیح می‌دهد به جای آن بر چالش‌های داخلی تمرکز کند. در مورد مناقشه اسرائیل و فلسطین، او اشتیاق چندانی برای راه‌حل دوکشوری نشان نداده و ترجیح می‌دهد راه‌حل‌های سریع را بدون تمرکز بر امکان‌سنجی آنها، در پیش بگیرد.

البته ترامپ احتمالاً به دنبال معامله عادی‌سازی روابط بین اسرائیل و همسایگانش به‌ویژه عربستان سعودی خواهد بود. محمد بن‌سلمان، ولیعهد عربستان، مشتاق امضای معاهده صلح با اسرائیل است. حتی اگر اسرائیل به ایجاد کشور فلسطینی تعهد ندهد، بعید است که بن‌سلمان پروژه عادی‌سازی را کنار بگذارد. به نظر می‌رسد که او و بنیامین نتانیاهو این پروژه را در انتظار نتیجه انتخابات ایالات متحده در وضعیت معلق قرار داده‌اند و ترجیح می‌دهند برای موفقیت این پروژه ترامپ در انتخابات پیروز شود.

ترامپ همچنین می‌تواند امضای یک معاهده دفاعی رسمی با عربستان سعودی را برای ایجاد صلح با اسرائیل در نظر بگیرد، اما با توجه به اینکه جلب حمایت دوسوم سنا در این خصوص بعید است، این پروژه برای ترامپ چالش‌برانگیز خواهد بود. پس از برقراری صلح بین اسرائیل و عربستان سعودی، ترامپ احتمالاً قطر، کویت و عمان را برای انعقاد قراردادهای مشابه تحت فشار قرار خواهد داد.

در مقابل، نامزد دموکرات رویکرد متفاوت‌تری را اتخاذ کرده است. هریس همواره تعهد خود را به امنیت و رفاه اسرائیل اعلام کرده، اما مشروط به رعایت حقوق بشر، کاهش رنج مردم غیرنظامی غزه و پیگیری راه‌حل دودولتی. با این حال، کامالا هریس از انتقاد شدید از اسرائیل پرهیز می‌کند چراکه می‌داند دیدگاه‌های ضداسرائیلی همچنان در میان حامیان جریان اصلی دموکرات‌ها محبوبیت ندارد. اعتراضات در پردیس‌های دانشگاهی آمریکا علیه رفتار اسرائیل در غزه نه تاثیری بر افکار عمومی آمریکا به طور کلی دارد نه انتخاب‌های سیاسی حزب دموکرات را تغییر می‌دهد. 

هریس به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور از صحبت در مورد سیاست‌ها و ابتکارات استراتژیک در خاورمیانه اجتناب کرده است. اما اگر او برنده ریاست‌جمهوری شود، مجبور خواهد شد که با مسائل حل‌نشدنی منطقه روبه‌رو شود. بعید است که در صورت پیروزی هریس، حمایت ایالات متحده از اسرائیل تغییری چشمگیر داشته باشد. با این حال، او در ماه‌های اخیر اقداماتی را انجام داده است تا کمی خود را از بایدن متمایز کند. او اولین مقام ارشد آمریکایی بود که خواستار آتش‌بس در غزه شد و مخالف این ایده بود که تنها پس از نابودی حماس می‌توان به توافق رسید.

او بر حق اسرائیل برای دفاع از خود تاکید کرد، اما در جلسه سخنرانی نتانیاهو در کنگره در ماه جولای حضور نیافت. هریس نمی‌خواست جنگ غزه یکی از موضوعات اصلی در مبارزات انتخاباتی او باشد. او تیم والز، فرماندار مینه‌سوتا را که تجربه سیاست خارجی محدودی دارد، به‌عنوان معاون خود انتخاب کرد تا دموکرات‌های غیرمتعهد را تحت تأثیر قرار دهد تا به او رأی دهند.

والز حق اسرائیل برای دفاع از خود را به رسمیت شناخته است و بین حماس و غیرنظامیان فلسطینی تفاوت قائل شده است.  در نهایت، موضع هریس در مورد تنش‌های جاری در خاورمیانه نامشخص خواهد بود. هریس در دوران تصدی خود در سنا، به طور مداوم به قراردادهای تسلیحاتی با عربستان سعودی و حمایت آمریکا از ائتلاف تحت رهبری عربستان در یمن رای منفی داد.