انعقاد عهدنامه فرهادپاشا
روابط ایران و عثمانی از آغاز تاسیس حکومت صفویه صلح‌آمیز نبود؛ امری که در دوران شاه اسماعیل به جنگ چالدران انجامید.
روابط ایران و عثمانی از آغاز تاسیس حکومت صفویه صلح‌آمیز نبود؛ امری که در دوران شاه اسماعیل به جنگ چالدران انجامید. در دوره شاه تهماسب اول و در سال 1555 طبق قرارداد آماسیه، صلحی دودهه‌ای میان دو دولت برقرار شد تا اینکه در سال 1577و در زمان پادشاهی شاه محمد خدابنده، مراد سوم به ایران اعلام جنگ کرد و بدین‌ترتیب جنگ‌هایی 13 ساله درگرفت که درنهایت با مسجل‌شدن برتری عثمانی‌ها، به عقد عهدنامه فرهادپاشا در 21 مه 1590 منتهی شد. در این قرارداد شاه عباس که به‌تازگی بر سریر سلطنت تکیه زده بود، ناچار شد باتوجه به تصرف تبریز به دست عثمانی‌ها و درگیری ایران با ازبکان، تن به پذیرش این عهدنامه بدهد.
در این عهدنامه ایران مالکیت عثمانی را بر مناطق اشغالی چون گرجستان، ارمنستان، محل کنونی جمهوری آذربایجان و به‌علاوه بخش‌هایی از شمال غرب ایران نظیر تبریز پذیرفت. پذیرش چنین شکستی برای شاه عباس البته بسیار گران بود و او در عهدنامه نصوح پاشا در 1612 کنترل گرجستان، آذربایجان و بخش‌هایی از قفقاز را به دست آورد و مرزهای دو کشور را به همان صورت که در صلح آماسیه مقرر شده بود، بازگرداند.
