آوازی که به گوش جان می‌‏نشست

اکبر گلپایگانی (گلپا) از آوازخوانان سرشناس موسیقی ایرانی و ملقب به «مرد حنجره طلایی»، ۱۳ آبان‌ماه ۱۴۰۲ در ۸۹ سالگی در تهران درگذشت. تنها نمونه‌های معدود شنیده‌شدن صدای آواز گلپا پس از انقلاب به یک آلبوم -«مست عشق» در سال ۱۳۸۲- و شکسته‌شدن طلسم پخش از رادیو ـ سال ۱۳۸۵ از رادیو فرهنگ ـ محدود بود. با وجود این محدودیت اما گلپا در ایران ماند و این ماندن بی‌هیچ ادا و شعاری و به‌شکلی غریزی و طبیعی رخ داد ولی به‌جای تحسین، از سوی بخشی که می‌توان «شبه‌روشنفکران» نامیدشان، نادیده گرفته شد؛

اتفاقی که به عقیده بسیاری دردناک‌تر از ناگزیری از خانه‌نشینی بود؛ دردی که برای سالیان متمادی بر دل اکبر گلپایگانی سنگینی کرد و گاه‌به‌گاه در مصاحبه‌ای ازجمله آن‌جا که گفت؛ «کاش در ۸۰-۷۰ سالگی می‌مردم و اینقدر دروغ نمی‌شنیدم. آخر چقدر به یک آدم دروغ می‌گویند؟!»، آشکار می‌شد. «موی سپید»، «مست عشق»، «عقیق»، «دل‌ای‌دل»، «بزم عاشقان»، «روی برگی بنویس عشق»، «چرا عاشق نباشم» و «قدر محبت» ازجمله آثار گلپا بودند؛ هنرمندی که مخاطبان عام موسیقی ایرانی را که همواره شنونده تصنیف بودند، با آواز آشنا کرد.