سالروز خاموشی خواننده‌ای از شمال ایران
عماد رام را می‌شود با «می‌خونم آخ که دیگه فرنگیس» به خاطر آورد یا با «بهار من گذشته شاید» یا آن قطعه‌ی پر از اندوهی که برای فیلم «پنجره» خواند.
این نوازنده، خواننده و پایه‌گذار اجرای سبک به‌خصوصی از آهنگ‌های محلی شمال ایران، یازدهم اسفندماه سال ۱۳۰۹ در ساری به دنیا آمد و روز شنبه، سوم خردادماه ۱۳۸۲ در ۷۳سالگی در اثر ابتلا به سرطان ریه، در منزل مسکونی خود، در شهر دوسلدورف آلمان چشم از جهان فرو بست.
نغمه فلوت او برای نخستین‌بار از طریق برنامه موسیقی رادیو ارتش در اوسط دهه30 به گوش شنوندگان رسید. در آن زمان عماد رام جوانی بود که به‌تازگی از گرگان به تهران آمده بود.
او بعدها در وزارت فرهنگ و هنر استخدام شد و در تلویزیون ثابت پاسال با همکاری خاطره پروانه به اجرای واریته‌های نمایشی چون پیر چنگی پرداخت.
در همین دوران بود که صدای بم و لطیف او موردتوجه قرار گرفت. عماد رام بعدها آهنگ‌هایی نوشت و تنظیم نمود که با شعرهایی از علیرضا میبدی و تورج نگهبان توسط خود او با صدایی به‌یادماندنی اجرا شد.
