عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگو

درباره عکسی از عزت‌الله ضرغامی در نشست تخصصی مدیران پایگاه‌های میراث ملی و جهانی

روزنامه‌نگار‌ جماعت ساخته‌ شده که نسبت به همه چیز و همه‌کس به دیده تردید نگاه کند و رفتار و سکنات مردم و مسئولان و بالاتر از آن حکومت را زیر ذره‌بین بگیرد و سره را از ناسره تشخیص دهد. کیفیت این تشخیص البته که بسته به موقعیت متفاوت است. قبل از همه‌گیری فضای مجازی این روزنامه‌نگاران بودند که وظیفه تشخیص را بر عهده داشتند. اما این روزها، دنیای مجازی این جایگاه را از آن خود کرده است. با این تفاوت که صحنه نقد در حقیقت به مردابی پر از تمساح تبدیل شده است. عده‌ای در این دریاچه منتظرند که هر کس اظهارنظری کرد، گافی بگیرند و تکه‌پاره‌اش کنند. اما همه این‌ها را گفتم که چه؟ عزت‌الله ضرغامی در این یکی دو سال گذشته خیلی در تیررس کاربران فضای مجازی بوده است. او در چند پرده خود را وارد این میدان کرد. اول حمایت از یک بازیگر زن که در حقش جفا شده بود. دوم خرید شورت سایز بزرگ. سوم حفر چاه در حریم آرامگاه کوروش. چهارم دست گرفتن ظرف 4500ساله. پنجم اظهارنظر درباره مجسمه‌ای که ارتباطی به حمله اسکندر نداشت. ششم هم‌ همین هفته پیش و دیالوگ روز واقعه... اینها و شاید تکه‌های دیگری که جا انداختم، واکنش فضای مجازی به رفتار وزیر میراث فرهنگی و گردشگری است. قضاوت درباره حضور ایشان در این وزارتخانه کار ساده‌ای نیست. اما عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگو. اگر مبنای قضاوت‌مان را همین صفحات مجازی بگیریم رفتار عزت‌الله ضرغامی با مردم در هر سفری که به سراسر ایران می‌رود برخلاف دیگر بزرگان، سراسر از سر مهر است و ادا در نمی‌آورد و خودش را به خاک و خون نمی‌کشد تا کسی باور کند که مردمی است. ضرغامی به هر دلیلی بلد است خودش را مهمان هر خانه‌‌ای کند و صاحب‌خانه را معذب نکند.