حدیث حاضر غایب

کتاب‌خوانی در شرایط بحرانی یا ژست روشنفکری

صبح که سرویس عکس خبرگزاری‌ها را چک می‌کردم که ببینم در دنیای تصویر چه خبر است این عکس را دیدم. نوع ایستادن زن، اینکه به جایی تکیه نداده، اینکه بی‌توجه به اطراف، بی‌خیالِ حرکتِ قطار، حدیث حاضر غایب شده است، حسادتم را برانگیخت. گفتم حکما حضور عکاس را درک کرده، ژست روشن‌فکر گرفته و عکاس هم با دیدن صحنه شاتر را فشار داده و تصویر متناقضی را ثبت کرده است. عکس را سیو کردم و با بچه‌ها درباره‌اش حرف زدم. محاسبات ذهنی روزنامه‌نگاران که عموما به مسائل با دیده تردید نگاه می‌کنند، نشان از ساختگی بودن عکس می‌داد. کم‌کم بین بچه‌های تحریریه بحث بالا گرفت. یکی چشمش آستیگمات بود و تجربه شخصی‌اش را در ارزیابی عکس دخالت می‌داد و می‌گفت به ایستگاه سوم نرسیده حالت تهوع می‌گیرد. یکی می‌گفت جایی که ایستاده هر دو دقیقه دستفروش مترو رد می‌شود و بند و بساط کتاب و کتاب‌خوان را بر هم می‌زند. یک نفر می‌گفت اگر حرکت موزون از خودش نشان داده بود، الان در همه کانال‌ها، اخبار، فیلم و عکس‌اش را پست و استوری می‌کردند و کسی هم پی صحت و سقم ماجرا را نمی‌گرفت. بحث‌ به کتاب و کتاب‌خوانی هم کشید و اینکه حتی اگر ادا هم درآورده باشد ایرادی ندارد. حرف از ادا که وسط آمد یکی از بچه‌ها که از اتفاق متروسوار حرفه‌ای روزنامه است با تعصب غریبی رو به تحریریه کرد و گفت: توی مترو کسی برای کسی فیلم بازی نمی‌کند.