امید به هم‌میهن

حاشیه‌ها و تمایلات سیاسی توسعه و روند پیشرفت مطبوعات را منفعل کرد

بازگشت هیچ روزنامه‌ای را بیهوده و فاقد ارزش نمی‌دانم و حتی بیراه نیست اگر بگویم حضور روزنامه‌ها را روی گیشه‌های فروش یا همان کیوسک‌های قدیمی به فال نیک می‌گیرم. هنوز سخن گفتن از پایان رسانه‌های کاغذی زود است. ما وارثان تجربه‌ای هستیم که ایستایی را تجویز کرد و متاسفانه روند رشد رسانه را با دست‌اندازهای زیاد مواجه کرد. برای همین درست در اوج بهار روزنامه‌های کشور، بسیاری از آنان از ادامه حیات بازماندند و برای تبدیل شدن به بنگاهی که سودآوری را بر حسب منطق اقتصادی تجویز می‌کرد، حداقل‌ها را نیز از دست دادند. رسانه‌ها بدون شک جزو صنایع فرهنگی محسوب می‌شوند که با تولیدات فرهنگی خود می‌توانند روند رفاه را برای تولیدکنندگان محصولات رسانه‌ای تسهیل سازند و از سوی دیگر جغرافیای آگاهی را در کشور به مطلوبیت نزدیک کنند اما این اتفاق رخ نداد چون حاشیه‌ها و تمایلات سیاسی، این بخش از توسعه و روند پیشرفت را منفعل کرد. از همین رو می‌گویم که نمی‌شود در مورد فقدان کارآمدی رسانه‌های کاغذی با قاطعیت سخن گفت و باز هم درست از این منظر خوشحالم که یک‌بار دیگر «هم‌میهن» را داریم. امید که هم‌میهن به بلندای نامش مجالی به وجود آورد که هم‌میهنان گرامی باز هم روی کیوسک‌های وطن بتوانند روزنامه‌نگاران و دغدغه‌های آنان برای سربلندی کشور را ببینند. به جای یأس در مورد کاهش تقاضای رسانه‌های کاغذی، این اندیشه و پرسش را تقویت کنیم که روزنامه‌ها چگونه می‌توانند شرایط فوق را به نفع توزیع آگاهی و بازگشت روشن در میان مردم تغییر دهند؟ پیروز باشید.