آب مایه عکس نیست

درباره عکسی از ابراهیم رئیسی در حال نوشیدن آب

رئیس‌جمهور در نشست خبری: لیوان آب را بالا می‌گیرد و خطاب به عکاس‌ها می‌گوید عکس‌ها را گرفتید برای آب خوردن؟ (خنده حضار) همه منتظر این آب بودند، ها؟ (لیوان آب را سر می‌کشد و رگبار شاتر‌ها به‌صدا در می‌آید)
یک عمر جوالدوز دست گرفتیم و به این و آن زدیم وقت آن رسیده که سوزنی هم بر تن خودمان فرو کنیم. رئیسی درست حدس زده بود «همه عکاس‌ها منتظر آب» بودند. وقتی این حرف رئیس‌جمهور را شنیدم به فکر فرو رفتم و سری به آرشیوم زدم. در این سال‌ها در خیلی از کنفرانس‌های مطبوعاتی ریاست‌جمهوری و خیلی از جلسات هیئت دولت شرکت کرده‌ام. روال کار این است که عکاس‌ها و تصویربردار‌ها یک بار صبح برای تحویل وسایل و چک و خنثی به نهاد می‌روند و دوربین و تجهیزات را تحویل می‌دهند و چند ساعت بعد، یکی دو ساعت قبل از مراسم دوباره به پاستور می‌روند تا به همراه مامور «آماده» دوربین را تحویل بگیرند و تحت‌الحفظ به کنفرانس مطبوعاتی یا نشست هیئت‌دولت بروند. خیلی وقت‌ها در گرمای سوزان تابستان و سرمای استخوان‌سوز زمستان ساعت‌ها معطل می‌شوند. عموماً مثل بچه‌های خوب و سر به زیر آرام گوشه‌ای می‌ایستند و اگر این انتظار قبل از ورودی گیت باشد، سیگاری می‌گیرانند و مشغول معاشرت با دیگر جماعت علاف می‌شوند. بعد از مدتی بالاخره یا مراسم شروع می‌شود یا جلسه تمام می‌شود و وزرا به حیاط می‌آیند و سعی می‌کنند با یک دست تکان دادن سر و ته قضیه را هم بیاورند و چهارشنبه‌ای را بدون دردسر رد کنند. وقتی به عکس‌های این سال‌ها نگاه می‌کنم می‌بینم که در همه نشست‌های خبری رئیس‌جمهور به همراه هیئتی از دری بیرون می‌آید بالای سن می‌رود، سه چهار قدم بر می‌دارد و رو به جمعیت دستی تکان می‌دهد یا علامت پیروزی را با انگشتانش به عکاس‌ها نشان می‌دهد و سر جایش می‌نشیند و... در تمام این لحظات رگبار دوربین‌هاست که فضا را پر می‌کند و حسی شبیه میدان جنگ را می‌دهد. بعد از نشستن سوژه صدای شاتر‌ها کم می‌شود و هرازگاهی عکاس تازه‌کاری بیخود و بی‌جهت تک‌تیری رها می‌کند. عموم عکاس‌ها اما در پشت خاکریز در کمین دشمن/ سوژه می‌نشیند تا تکان بیجایی بخورد یا خنده و اخمی کند و خودش را در تیررس قرار دهد. آن وقت است که دوباره رگبار‌ها به صدا درمی‌آیند. حالا که به عکس‌های این سال‌ها نگاه می‌کنیم مشتی عکس تکراری می‌بینیم که اگر در بک‌گراند تاریخی ثبت نشده باشد تفاوت چندانی با عکس‌های سال قبل و سال قبل‌ترش نمی‌کند. چه بشود که تیم تشریفات رئیس‌جمهور اسبق، سبز پرچم ایران را آبی چاپ کند و روی بنر بزند و...
وقتی به حرف ابراهیم رئیسی دقیق شویم متوجه می‌شویم که دست عکاس‌ها برای سوژه‌ها رو شده است و در واقع این سوژه‌ است که کنترل شاتر عکاس را به دست می‌گیرد. آب خوردن یک رئیس‌جمهور می‌تواند روزی کنار تیتری بنشیند و جذاب باشد اما به خودم و رفقای عکاسم نهیب می‌زنم که قرار بود آب مایه حیات باشد نه مایه عکس.
پی‌نوشت:
1-گاهی این مراسم در سالن‌های دیگر نهاد ریاست‌جمهوری برگزار می‌شود.
2-عکس‌ها از نشست اخیر رئیس‌جمهور در چهار خبرگزاری کشور به ثبت رسیده است.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید