روزنامه‌نگار ابراهیم عمران

این ارکستر رهبری شیرینی داشت...

وارد پهنه رودکی که شدم تقریباً آنهایی‌که برای تماشای ارکستر سمفونیک تهران آمده بودند، در گپ‌و‌گفتی که با هم داشتند از رهبری بانویی می‌گفتند که برای اولین‌بار رهبر میهمان این اجرا شده است.

مرگ تراژیک و اهالی فرهنگ

هربار که شنیده می‌‌شود فردی به زندگی‌اش پایان داده، بی‌درنگ فکرم درگیر ارتباط‌های آن زندگی می‌شود. اینکه با چه کسانی نشست و برخاست داشته یا اصولاً حرفی در این مراوده‌ها بیان می‌شده که بتوان ذهن ناآرام را کمی تسلی داد. وقتی هم که خبر خودکشی هنرمندان و روزنامه‌نگاران می‌آید، این نگرش بیشتر خود را نشان می‌دهد. به‌راستی چه می‌‌شود و چه پیش می‌آید برای نویسنده و هنردوستی که زندگی را پایان‌یافته می‌داند.

آدم‌حسابی‌های سالن‌های موسیقی

در یکی از کنسرت‌هایی که طی چندروز پیش برگزار شد، فردی از اعضای گروه به نمایندگی، از حضار تشکر کرد.در این سپاسگزاری، واژه‌ای به‌کار برد که جای واکاوی بسیار دارد. ایشان‌که در صداقت گفتار و رفتارش شکی نیست، گفت که شما حاضرین جزء «آدم‌‌حسابی»های این شهر هستید که برای این اجرا آمدید.

شب عاشقان بی‌دل

در روزهایی‌که عصبیت‌های فردی و اجتماعی، عنان اختیار از آدمیان سلب می‌کند، هیچ گزینه‌ای برتر و دلپذیرتر از گوش‌سپردن به عاشقیت‌های همه‌دان و جانفزا نیست.

پند بیهقی و روزگار ما

بیهقی جهان زمان خود را می‌نگریست با گوشه‌چشمی به آینده که «مردمان دیگر عصرها بدان رجوع کنند و بدانند». و شاید در جهان‌بینی‌اش خطور نمی‌کرد مردمان عصرهای بعد و دیگر، آنچنان غره به دانش نداشته خویش هستند که مصداق این توصیه نخواهند بود. روز بیهقی گذشت، بی‌آنکه در جایی و مکانی عمومی و فرهنگی از این پندش یادی شود.