چه مدیومی می‌تواند تجاوز تیم بی‌بی به سرزمین ایران را به خوبی شرح و تفسیر کند و از طرفی این قدرت را داشته باشد که طوری این انگاره را برای مخاطب نمایان سازد که تا سال‌ها بعد هم بتوان آن را مرجع و مدخل مناسبی دانست. بعد از جنگ هشت ساله ایران و عراق این سینما بود که به کمک آمد تا حافظه ایرانیان فراموش نکند چه بر سر این جغرافیای کهن آمد. فیلم‌های حماسی ساخته شد.
میزان دغدغه‌مندی افراد اجتماع به آنچه زیستن را مترادف با دانایی و فهم می‌داند و آنچه گذران روزگار را با اندیشه غیر تحلیلی همذات می‌داند؛ به درازنای تاریخ اندیشه و فکر نزدیک است.
مشغول تماشای فیلم «ضایعات جنگ»، اثر برایان دی پالما بودم. دیدن فیلم که تمام شد؛ به مصائب مردم ویتنام طی آن دوران فکر می‌کردم. تجاوز، کوچکترین این دردها بود.
بستر عدالت‌خواهانه فرهنگی، یکی از چند عاملی است که می‌تواند گسترش شوق و شور اجتماعی را سبب شود. شاید این قطعه جناب قربانی بد نباشد برای پایان این وجیزه که زنده‌یاد حسین منزوی به خوبی سرود: من راه تو را بسته تو راه مرا بسته/ امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم.
گاه نمایش کتاب امسال هم تمام شد. طبق معمول در رسانه‌های رسمی میزان فروش میلیاردی و جمعیت آنچنانی، زینت‌بخش کلام مسئولان است.
موسیقی ایرانی و آوازی به‌نوعی با شعر و کلام هم‌قرینه است. حتی در بسیاری از مواقع، بزرگسال‌اش نیز از آن دست تهی برمی‌گردد؛ چه رسد به کودک و نوجوان!
چند روز پیش روز جهانی کارگر بود. گویا برخی مصائب و رنج‌های کارگری، جهانی است و این نگره در فیلم و سریال نیز به‌نوعی وجه مشترکی در دنیا ایجاد می‌کند. تازه‌ترین اثری که از پلتفرم‌های داخلی پخش می‌شود و در همین سه قسمت ابتدایی، کاراکتر اصلی «کارگری» است که براساس شرایط موجود آزارهایی برایش به وجود می‌آید، سریال «وحشی» است.
جناب ضرغامی در برنامه سینمایی هفت در مورد فیلم «پیرپسر»، بازی خوب حسن پورشیرازی و رفتار مصطفی زمانی برنده سیمرغ بازیگری، نکاتی گفته است. شاه‌بیت کلام ایشان آن بود که سلبریتی‌های ما به‌نسبت سیاسیون مرام و معرفت بهتری دارند.
اینکه گه‌گاهی در مورد مکان‌های مختلفی در تهران برای برگزاری تجمعات مسالمت‌آمیز بحث می‌شود و بعد مدتی به‌محاق می‌رود، همه‌وهمه نشان از آن دارد که خواسته‌های طیف زیادی از جامعه موردتوجه قرار نمی‌گیرد.
با همه مصائب و آزگارهایی که عموم مردم ایران از نظر روحی، ملی و مالی دارند، گاهی مجبور هستند برای تخلیه این میزان از نابسامانی روانی، مابه‌ازاهایی پیدا کنند. یکی از این مفرهای نیک و کارا؛ دیدن برنامه‌های هنری است و یکی از آن شاخه‌ها؛ بی‌شک سریال‌های تلویزیونی است.
