دیرزمانی آنچه در خلوت و جلوت مردم کوچه بازار بیان می‌شد، فکت دادن به اخبار و تحلیل رادیو و تلویزیون بود. هرچند فراگیری رادیو به‌نوعی بیشتر و دسترسی‌اش هم آسان‌تر می‌بود ولی این جعبه جادو بود که سکاندار خبر و تحلیل می‌شد در نگاه عامه مردم.
ما مردم تدریجی هستیم. مردمی که درویش مسلکیم و قانع. راضی هستیم به کم. قدرمان را بدانید لطفاً ! ما و شما برای ایران می‌مانیم و گردن همه‌مان وعده قول‌هایمان. بماند که نیش و کنایه‌های رأی‌ندهندگان و خارج‌نشینان بیرون گود نیز این چند ساعت، عنان دل شیدا به لب شیرین برد!
این‌بار نیز رئیس‌جمهور خودمانی‌مان، از جنس مردم کوچه و بازار بود. با این تفاوت که سعی نکرد نقش بازی کند.
مادامی که در مخیله سازندگان و تهیه‌کنندگان تلویزیون تعریف از خود در جریان باشد؛ باید دانست که اقبال کم است و هروقت این منم‌گفتن‌ها جایی در کلام و لسان سازندگان نداشته باشد؛ آنگاه می‌توان گفت برنامه‌ای موفق است.
این نابلدان و ناآگاهان امور رسانه را به راهی رهنمون کردند که خود ارزش و اعتبار روزنامه‌نویس و خبرنگار را دریابند.
ای‌کاش بزرگان فرهنگ این دیار از خاک برخیزند؛ نه برای آفرینش مجدد آثار جاودانه‌شان؛ بلکه تلنگری زنند که بیندیشیم آن‌سان که آنان به دوستان و غیردوستان نگاه می‌کردند.
گویا تلویزیون خبر دیدار ریاست‌جمهوری با استاد موحد را چندان که باید و شاید پوشش نداد.
