روزنامه‌نگار و عکاس امیر جدیدی

تقدیم با عشق/درباره عکسی از چاقوی دسته زنجان

اگر یک جو مردی در وجودت هست، اگر به همین مزخرفاتی که می‌گویی اعتقاد داری، قسمت می‌دهم، آن چاقوی زنجانی که برایم آوردی را همین الان با عشق تقدیمم کن.

منم آرش/درباره نصب مجسمه آرش کمانگیر در میدان ونک

برادر جان ایران است اینجا. اینجا همان جایی است که از پشت و پسله‌های هر بومش یک نفر بلند می‌شود و جانش را در کمان می‌کند و چشم و دل یک ایران را به جوش می‌آورد. یک نفر که صدایش را صاف می‌کند و بلند فریاد می‌زند «منم آرش».

مرد شماره ۸ کجاست/درباره قتل دختری به نام الهه

باور بفرمایید همه این‌هایی که بر آتش این ماجرا می‌دمند دلسوز نیستند برخی‌شان پشت گوشی‌هایشان نشسته‌اند و به نمودار روبه‌رشد پلتفرمشان چشم دوخته‌اند.

مسلخ/درباره عکسی که فقط یک گاو از او خبر دارد

آخرین کسی که قضیه این عکس رو می‌دونه فردا داره کشته می‌شه.

خبرنگار یا پیامبر؟

خبرنگار شدم تا سره را از ناسره جدا کنم، خبرنگار شدم تا صدای بی‌صدایان شوم. خبرنگار شدم تا چشم نابینایان شوم. خبرنگار شدم تا به حقیقت برسم. اصلاً خبرنگار شدم که وقتی به درخت گل رسیدم، دامنم را پر از خبر کنم و برای مخاطبانم هدیه بیاورم.

سگی در لباس پلیس یا گرگی در پوست میش

چه اتفاقی افتاده است که در دانشگاهی که هر سال هزار هزار نخبه در آرزویش شب و روز می‌گذرانند یک سگ موفق به پوشیدن لباس فارغ‌التحصیلی می‌شود؟

تحریک‌ ممنوع/درباره عکسی از حجت الاسلام غلامرضا قاسمیان

روی سخنم با ادمین اینستاگرامی آقای قاسمیان است. خواهشم این است که بعد از آزادی، همین بیانیه‌ای که نوشتید را به ایشان هم بدهید و ازشان بخواهید که من‌بعد جداً از انتشار محتوای تحریک‌آمیز خودداری کنند.

رسید به دست «عکس نوشت»/درباره نامه‌ای از طرف پرسنل شیفت صبح کافه چنار لاهیجان

از روزنامه زنگ زدند که برایت نامه رسیده. دور بودم. کار داشتم. دستم بند بود. اما مثل آتش‌نشانی که سوی آتش می‌رود تو بخوان مجنون تشنه به لیلی خودم را به روزنامه رساندم. نامه را گرفتم و با شوق بازش کردم. سطر سطرش چنان به جانم نشست که نگو و نپرس.

شومام بگین نزده/درباره سیلی بریژیت به امانوئل

یک عمر توی گوش ما کردند که در غرب کسی پنهان‌کاری ندارد و زیر و روی مردم یکی است.

راوی کابوس‌های زندگی/درباره زندگی و مرگ سباستیائو سالگادو

زمین بی‌نمک شد. بهتر است بگویم «سباستیائو سالگادو» عکاس برزیلی در ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست. چشمی که عالم شانس بیاورد اگر روزی دوباره مانندش ببیند.