حوالی شامگاه پنجشنبه، پس از شایعات جسته و گریخته، بالاخره وزیر خارجه عمان بهعنوان میانجی و مسئول برگزاری مذاکرات هستهای میان ایران و آمریکا، در حساب کاربری شبکه ایکس خود، از تعویق مذاکرات هستهای در دور چهارم، که قرار بود امروز شنبه به میزبانی مسقط برگزار شود، خبر داد.
دیپلماسی، یا آنچه در مذاکرات سیاسی تبلور یافته و جلوهگری میکند، محدود و محصور به رایزنی دیپلماتها پشت درهای بسته و عکسهای سمبلیک مردان اتوکشیده و با دیسیپلین در برابر لنز دوربینها نیست.
تفاوت و تمایز این دور از مذاکرات در همین نگاه متمرکز بر منافع ملی و دادوستد در قالب مذاکراتی است که مبتنی بر حصول منافع مشترک پایهگذاری شده و شاید اینبار همین تفاوت و تغییر استراتژی بتواند آب رفته چندینساله را به جوی بازگرداند و فارغ از دعواهای ژئوپلیتیکی و رویکردهای ایدئولوژیک، قطار مذاکره را به مقصد برساند؛ جایی که لحاظ منافع هر دو طرف، بالاترین تضمین موفقیت و کامیابی در مذاکرات است.
به نظر میرسد که شانس حصول توافق به شکل معناداری نسبت به ١٠روز پیش که در آغاز مسیر قرار داشتیم، افزایش یافته و شیب صعودی به خود گرفته است.
همزمان با نامگذاری امسال با عنوان سرمایهگذاری برای تولید و آغاز مذاکرات و بیان نکته رئیسجمهوری در موافقت با سرمایهگذاری آمریکاییها در اقتصاد ایران، همه چیز دست به دست هم داده که با بهرهگیری از ظرفیتهای حوزه انرژی زمینه مساعدی برای پیشرفت در حوزه دیپلماسی و مذاکره با طرف آمریکایی در راستای منافع ملی فراهم آید.
برای تلطیف و تصحیح نگاه مخاطبان داخلی و ناکامسازی طرف خارجی و بازی با ترامپ در میدان مذاکره نه افتادن در ورطه بازی ترامپ، باید شفافیت و اعتمادسازی در این مرحله حساس سرلوحه دستگاه سیاست خارجی باشد و از همین بدو کار برای آن برنامه داشت که البته بیانیه شفاف و بهنگام وزارت خارجه در صبح روز سهشنبه امیدواریها در این زمینه را زنده کرد.
طی چند روز گذشته دو موضعگیری و واکنش رسانهای از سوی دو چهره نظامی و رسانهای جامه عمل پوشید که شایسته توجه و تأمل است.
شاید این ادعا بیراه و غلوآمیز نباشد، اگر بگوییم سال۱۴۰۳ در سپهر سیاست ایرانی و مسائل مبتلابه حکمرانی و چالشهای ریز و درشت داخلی و خارجی یکی از عجیبترین، غریبترین و پرحادثهترین سالهای چند دهه اخیر کشور را تجربه کرده و از حیث تنوع و گستره تکانههای سپریشده در سطوح و لایههای مختلف و متکثر سالی پر از فرازونشیب و فراتر از نرمها و روندهای معمول و متداول و حتی میتوان گفت؛ شاخص و متمایز را از سر گذراندیم.
با تغییر ناگهانی و غیرمنتظره دولت و همزمان با ناکامی روند خالصسازی و با گذر از شوک اولیه، جریانات تمامیتخواه این بار با انگیزه ناکامسازی راهبرد وفاق ملی دولت مستقر طی یکماه اخیر همزمان با حملات تخریبی علیه دولت، دیگر قوه را هم بیبهره نگذاشته و قوه قضائیه را هم که به بهانههای مختلف از جمله در مورد عزل ظریف ملامت میکردند، این بار با زمزمههای صدور حکم بزرگترین پرونده فساد اقتصادی تاریخ کشور، زیر ضرب و فضاسازی تخریبی بردند.
مهمترین موضوع مورد بحث بعد از تحولات اخیر و خروج دو عضو موثر کابینه و سوال پرتکرار این بود که «چرا مسعود پزشکیان؟». برای کسانی که از جان برای پیروزی پزشکیان مایه گذاشته بودند، اصل طرح این سوال، آنهم فقط ششماه بعد از روی کار آمدن دولت وفاق ملی، خود سوالبرانگیز و بهمثابه جرقهای بود که خمیرمایه، نگارش این نوشتار شد.
