کشور در شرایط عادی قرار ندارد و برای حل و فصل بسیاری از ابربحران‌ها و چالش‌های پیش رو نیازمند برنامه مشخص و مدون در زمینه آگاهی‌بخشی، اطلاع‌رسانی سنجیده و اطمینان‌بخشی به لایه‌های مختلف و متکثر مردم است که بدون رویکرد رسانه‌ای منسجم و منضبط ممکن و میسر نیست.
در آستانه یک‌سالگی آغاز به کار مسعود پزشکیان در مقام نهمین رئیس‌جمهوری ایران، کاندیدایی که بر سه کلیدواژه «حق، عدالت و انصاف» به‌عنوان دستمایه عملکردی و مانیفست گفتمانی خود تاکید و تصریح می‌ورزید، سوال این است که در چارچوب پارادایم «وفاق ملی» آیا توانسته به آن شعارها پایبند بماند و ضمن پیگیری راهبرد وفاق به اندک وعده‌های داده‌شده خود، سر و شکلی قابل‌قبول دهد و رضایت بدنه حامیان سیاسی و حمایت سرمایه اجتماعی را برای ادامه کار دولت و پیشبرد امور ملت آن‌هم در شرایط سخت و پیچیده حال حاضر و چشم‌انداز پیش رو مهیا و فراهم سازد؟
یکی از ایرادات ساختار حکمرانی ما فقدان تصمیم‌گیری به‌موقع و جسورانه است که امیدواریم دستگاه دیپلماسی در عین رعایت منافع ملی، این وضعیت را در مقوله موازنه‌سازی با قدرت‌های جهانی پایان دهد.
اولین موج تخریبی در شهریورماه سال گذشته با اشاره عراقچی به امکان استفاده تروئیکای اروپایی تا قبل از بازه زمانی پایانی قطعنامه ٢٢٣١ از مکانیسم ماشه یا اسنپ‌بک، آغاز شد و تندروها با تقطیع سخنان ظریف مدعی دروغگویی او شدند و گفتند که ظریف مدعی شده چیزی به اسم مکانیسم ماشه یا اسنپ‌بک در برجام و قطعنامه ٢٢٣١ وجود ندارد و اکنون آن سخنان با اظهارات عراقچی در تناقض است. این در حالی است که ظریف به‌درستی گفته بود چنین عناوینی در متن برجام و قطعنامه نیست.
در چارچوب همین فضاسازی‌های خالص‌سازان است که این روزها در پی یک مصاحبه ساده رئیس‌جمهوری با خبرنگار آمریکایی، نیروهای تندرو و کمتر شناخته‌شده این جریان سخن از عدم کفایت رئیس‌جمهوری می‌گویند و هشتگ‌سازی می‌کنند یا آن نماینده شورای شهر در وقاحتی بی‌سابقه از رژیم منحوس صهیونیستی خواستار ترور پزشکیان می‌شود. گویی، این جریان به شکل انتحاری مشغول دریدن همه پرده‌های ممکن است. چراکه به‌خوبی می‌بیند و می‌داند که رخدادهای دوران جنگ و پساجنگ همه شعارها، ادعاها و برنامه‌ریزی‌های چندین و چندساله این جریان را بر باد داده است.
در دوران پساجنگ ملموس و توقف آتش، دشمن بیکار ننشسته و از همه ابزارهای ممکن و میسر خود درصدد تخریب و ضربه‌زنی به اردوگاه مقابل برمی‌آید.
باید در همه ابعاد با توجه به شرایط ویژه رخ‌داده با حفظ هوشیاری کامل عمل کرد تا بتوانیم توفیقات به دست آمده را بسط و تعمیم دهیم و با جبران صدمات و اشتباهات و خطاهای رخ‌نموده در پیوست جنگ رخ‌داده، کشور را از پیچ‌های صعب و سخت گذر دهیم که بخش عمده آن، برآمده از عدم اشتباه محاسباتی نسبت به ملت ایران و اتفاقات رخ داده است که دشمن خارجی از همین زاویه بزرگترین ضربه تاریخی خود را متحمل شد.
اگر در موسم انعقاد برجام، عربستان یکی از مهم‌ترین کارشکنان در پی رویکرد تقابلی بود، اکنون در بازتعریف سیاست‌ها و تغییر استراتژی، عربستان می‌تواند یکی از مهم‌ترین ابزارهای فشار به ترامپ در برابر تندروهای حامی اسرائیل برای حصول توافق با ایران باشد و این به معنای ترک مخاصمه و رقابت همیشگی با ایران نیست، بلکه منافع عربستان در حال حاضر اقتضای جدی به لحاظ منافع مشترک با ایران دارد و بر ماست که این موضوع را با جدیت دنبال و پیام‌های لازم را به حاکمان ریاض گوشزد کنیم و منطبق با شرایط موجود در راستای منافع ملی خود از فرصت بهره ببریم؛ به جای آنکه اسیر در گذشته و شعارهای بیهوده و بی‌حاصل بمانیم.
دولت چهاردهم فارغ از حوزه سیاست خارجی و چند وزارتخانه معدود، اگر نگوییم نمره قابل قبولی نمی‌گیرد، حداقل می‌توانیم بگوییم که اقدام ملموس و محسوسی در تغییر وضعیت موجود که وعده آن را داده بود، انجام نداده است. یا بازخورد سرمایه اجتماعی‌سازی را در این حوزه‌ها شاهد نبوده‌ایم.
ترامپ اگر نمی‌داند که تغییر نام خلیج‌فارس، همانند خلیج مکزیک نیست و می‌تواند تا چه اندازه تبعات سیاسی و اقتصادی و… به همراه داشته باشد؛ این را نیک می‌داند یا باید بداند که حصول توافق و گشودن گره کلاف سردرگم خاورمیانه بدون ایران و مردمانی که بر سر تمامیت ارضی و هویت تاریخی خود با احدی شوخی ندارند، ممکن و میسر نیست و یک گاف کوچک می‌تواند همه چیز را بر باد دهد.
