اغراق نیست اگر بگوییم «زهران ممدانی» در قامت یک سوپراستار جهانی و شاخصترین چهره سیاسی چند روز اخبر دنیا ظاهر شد و حواس همگان را به خود معطوف داشت. البته که انتخاب غیرمنتظره او در یک انتخابات جنجالی و پرکشوقوس، واجد مؤلفههایی بود که اینگونه واکنشبرانگیز و پربسامد در سطح جهانی باشد.
اگر بخواهیم مهمترین نهاد بینالمللی که نقش راهبردی و ممتاز و متمایز در صنعت نفت جهان را عطف به ظرفیت و پتانسیلهای بالقوه و بالفعل خود ایفا کرده و نبض اصلی در معادلات و مناسبات معطوف به طلای سیاه در قالب نقشآفرینی آن شاکله و اساس میگیرد، نام ببرید، نام سازمان کشورهای صادرکننده نفت (OPEC) در نقطه کانونی این صنعت فوق استراتژیک میدرخشد.
وقت بازنگری جدی در پیگیری استراتژی وفاق، حداقل در مواجهه با تندروهای نامنعطف فرا رسیده تا دولت و شخص رئیسجمهوری برای جلب رضایت عمومی و ساماندهی امور به استفاده از ظرفیتهای مغفول مانده و قانونی خود اعتنا کند و از مسیر فعلی خروجی معقول و متوازن کلید بزند.
مرور عملکردها و رویکردهای جریان تندرو بهخصوص بعد از شکست انتخاباتی آخر خود و گذر از فضای پرتنش جنگ ١٢روزه، نشان میدهد که آنان از روند تحولات دچار غبن فاحش هستند و میدانند در فضای انسجام و اتحاد ملی بر سر اصول و امر ملی که از آن به «وحدت در عین کثرت» میتوان یاد کرد، این جریان چیزی برای عرضه ندارد و به هر نحوی از انحا میخواهد حرکت در مسیر اتحاد و انسجام ملی را مخدوش و امید به تغییر و تحول را ابتر کند.
رویه انتصابات جهتدار و منطبق بر معادلات خاص و پشتپرده و رابطهمدار، در این گلوگاههای نفتی و پتروشیمی کارتلهای اقتصادی رویه مسبوق به سابقهای بوده؛ اما نه در دولتی که شعارهای حق و عدالت و انصاف را بر پیشانینوشت خود حک دارد و بر «حرکت بر مدار عدالت علوی» پای میفشرده است. روند کلی انتصابات در این مواضع اگر نگوییم به قهقرا رفته، حداقل از روند و سیر قبلی خود، برونرفت و تغییر وضعیتی نداشته است.
با گذر از سالهای ابتدایی انقلاب و قوام یافتن شاکله حکمرانی، رقابت سیاسی میان کنشگران درونساختاری، سر و شکل تازهای به خود گرفت و برای دو دهه جناح چپ و راست در تعاریف سنتی با عناوین مختلف در برابر هم صفآرایی کردند و به رقابت پرداختند و هرکدام در برههای توانستند گوی سبقت را از رقیب بربایند.
طی چند روز گذشته نیز با فرارسیدن ١٨اکتبر و غروب رسمی برجام، بر حجم حملات و انتقادات خود افزودهاند؛ بهخصوص بعد از اظهارات عجیب وزیر امورخارجه روسیه و پاسخ ظریف به انتقادات این مقام روسی. در اینجا مروری گذرا بر محورهای این انتقادات و خلافگوییها و رفتار پارادوکسیکال این جریان در موضوع مکانیسم ماشه و انتقادات از ظریف و برجام خواهیم داشت.
با راه انداختن جنگ ایران و روسیه و تصرفات ارضی و انضمام بخشهای زیادی از خاک ایران به روسیه، بهعنوان اولین امپراتور روسیه جایگاه سیاسی خود را در جهان آن روزها بهعنوان ابرقدرت اروپایی تثبیت کرد و اهمیت راهبردی ایران نزد حکمرانان روس را هویدا ساخت.
نشست «شرمالشیخ» در مصر، سه غایب بزرگ داشت. نتانیاهو و اسرائیل، جنبش حماس و جمهوری اسلامی ایران، غایبان این اجلاس بینالمللی بودند.
سیاسیون چه از طیف منتقدان دولت چه متولیان امروز ساختار اجرایی کشور، هنوز در چنبره معادلات و مجادلات چند دهه گذشته سیر و سیاحت میکنند و به جای تمرکز بر وضعیت فعلی و تغییر رویکرد با عنایت به سیر تحولات سپریشده و تغییر نگرش و راهبرد نسبت به معضلات حکمرانی یا اسیر در بهانهگیری و آتوگیری از رقیب و مانور تبلیغاتی و پروپاگاندای سیاسی و جناحی هستند، یا آنکه در پی توجیه وضعیت و حفظ کرسی و صندلی خود و در این میان آنچه که مغفول میماند وضعیت مردم و برونرفت کشور از شرایط ناخوشایند کنونی است.
